Reisverslag 36 – Chili : Arica, Iquique en Chuquicamata.

Van de grensovergang van Peru naar Chili hebben we nog 3000 km  te gaan naar Colonia del Sacramento in Uruguay, de plaats waar we hopen een stallingplaats te vinden voor onze Campers. Tot voor kort was de Buenos Aires regio favoriet om campers te stallen. Maar sinds de Argentijnse douane bij verschillende grensovergangen niet langer een verblijfsvergunning voor campers van 8 maanden afgeeft is Uruguay een alternatief omdat de douane daar nog steeds een vergunning van 12 maanden afgeeft. Bovendien stijgen de stallingkosten in Buenos Aires de pan uit. We zullen dus haast moeten maken met het rijden van de 3000 km omdat we niet alleen tijdig in Buenos Aires moeten zijn om onze vlucht te halen maar ook nog voor die tijd een geschikte stallingplaats in Uruguay moeten vinden. We besloten niettemin om nog een kort bezoek te brengen aan de steden Arica en Iquique en de kopermijn in Chuquicamata en dan zonder verdere “site seeing” door te rijden naar Uruguay.

                                                                   Ja, we zijn nu weer in Chili.

Het noorden van Chili hoorde tot de 19de eeuw bij Bolivia en Peru. Chili pikte het gebied in tijdens de “War of the Pacific” van 1879-84. Zoals altijd waren er smoesjes om de oorlog te beginnen (denk maar eens aan het “weapons of mass destruction” smoesje) maar het echte doel was om de nitraat / salpeter mijnen (kunstmest) in bezit te krijgen om nog maar niet te spreken van de grootste kopererts voorraden ter wereld.

In Arica zijn destijds de beslissende gevechten gevoerd en wel speciaal om de “El Morro de Arica” een 110m hoge rots aan de haven.

Dankzij het visafval, in de haven, kunnen we genieten van de zeehonden en de pelikanen.

                                          Panorama van Arica vanaf de rots “El Morro de Arica”

Dit is niet “moeder’s mooiste” en wat hij doet is nog smerig om te zien ook: dode zeehonden eten.

In het gebied rond Arica zijn een aantal Geogliefen te zien zoals deze figuur in de buurt van Huara, van een man (El Gigante de Atacama) van 30m van ongeveer 900 A.D.


Iquique is de populairste badplaats van Chili. Er zijn grote stranden waar zowel surfers als zwemmers aan hun trekken komen. Het zomerse klimaat speelt natuurlijk ook een belangrijke rol. In de 19de eeuw was Iquique een zeer welvarende stad als export haven voor nitraat en andere mineralen. De mooie houten huizen in de binnenstad getuigen nog van de vroegere rijkdom en de buitenlandse invloed. In de straat met de mooie houten huis besloten we op een terrasje iets te eten. Het bord met “Promotie Menu 2400 (Euro 4 )” had onze aandacht getrokken. Drie van ons bestelde dit menu. Toen de rekening kwam stond er 3 x 3500 op. Toen we zeiden dat er een foutje op de rekening stond, zei de serveerster: “nee, na 5 uur kost dit menu 3500” Toen we vroegen waar dit stond, kwam er geen antwoord. In tussen zagen we achter ons een andere serveerster de prijs van 2400 op het bord uitvegen. Er vielen daarna nog al wat woorden (in diverse talen) en je mag raden hoeveel we betaald hebben.


 

Onze overnachtingplaats bij een Paragliding school in Iquique met uitzicht over de oceaan.

Dit strand in Iquique was leeg, waarschijnlijk vanwege de hoge golven en gevaarlijke stroming.

We waren nog getuige van een doopceremonie.

                         Iquique behoort tot de tien beste plaatsen ter wereld voor paragliding.

Aan dit strand in Iquique was het heel druk.

19^de eeuwse huizen uit de glorie tijd van Iquique.

De kopermijn Chuquicamata was jaren lang de grootste kopermijn ter wereld maar sinds kort heeft een andere mijn in Chili die eer overgenomen. De mijn wordt sinds 1911 geëxploiteerd. Eerst door het Amerikaanse maatschappij Anaconda en sinds de nationalisatie in 1971 door Codelco. De mijn ligt midden in de Atacama woestijn, 20 km ten noorden van Calama. Bij de mijn ligt het stadje met dezelfde naam, compleet met kerken, banken, winkels en een sportstadium. In 2000 leefde er 25.000 mensen en sinds 2008 niet eentje meer. De veranderde gedachten over de luchtvervuiling en de invloed op de gezondheid van de mensen in Chuquicamata hebben er voor gezorgd dat alle werknemers en hun gezinnen nu in Calama wonen. Chuquicamata is nu een “Ghost Town”. Er is veel belangstelling om de mijn te bezoeken maar gelukkig waren wij er buiten het seizoen. We kregen de laatste 4 van de in totaal 40 kaartjes die er zijn per dag. Wat het meeste opvalt tijdens het bezoek is dat alles groot is. Heel groot! De “open pit” (oppervlakte mijn) is een ovaal gat in de grond van ongeveer 5 km bij 3 km en 1km diep. Je ziet o.a. tientallen trucks het kopererts in rondjes uit de mijn naar boven rijden. Ondanks dat de trucks 400 ton erts kunnen vervoeren en de banden 3 m groot zijn, lijken ze niet groter als “dinkey toys”.

Het bezoekerscentrum van Codelco in Calama. Vanaf hier word je per bus vervoerd naar de mijn.

Zodra we de mijn binnenreden werden we verzocht de helm op te zetten. Het was grappig, maar wat is in “godsnaam”de zin hiervan.

Een deel van het “gat” van de mijn. De huizenhoge trucks zijn nauwelijks te zien.

                                                              Nog een kijkje in het “gat”.

Een 400 ton truck.

                                          Nog een voorbeeld dat alles groot is in Chuquicamata.

                                                       Wij waren ook in Chuquicamata.

 

Reisverslag 35 – Peru : Cusco, Colca Canyon en Arequipa.

Het internet is vol met negatieve ervaringen met Zuid-Amerikaanse politieagenten. Hier is een keer een positieve ervaring: kort voordat we de grens overgingen naar Peru, ontdekte we dat we geen autoverzekering hadden voor Peru. Tot nu toe waren alle landen gedekt door dezelfde Polis. In Puno, de eerste stad over de grens konden we met enige moeite een verzekering afsluiten. Omdat we de volgende dag Puno wilde verlaten was de Polis niet tijdig klaar maar geen nood, we konden onderweg naar Cusco, in Juliaca, de polis ophalen. Men had ons gezegd dat het adres aan de doorgaande weg lag in Juliaca. Toen we dachten in de buurt te zijn aangekomen, vroegen we een politieagent naar het adres. Hij zei: “loop maar even mee”. Maar we stonden in een drukke straat, op een plaats waar we niet stil mochten staan en zeker niet parkeren. “Geen probleem” zei de agent, “laat de Campers maar staan”. Bij het kantoor aangekomen was het nog dicht en zou het pas over een half uur open gaan. Tot onze verbazing mochten we de Campers laten staan tot  het kantoor open ging en we de polissen ontvangen hadden. Al die tijd blokkeerde we één van de twee rijbanen, van een drukke doorgaande weg tijdens het spitsuur.

 Boerderijen in de omgeving van Puno. Ze hadden boven de ingang en op alle gebouwen deze twee dieren staan wat volgens de Capitool gids ossen zouden moeten zijn. De betekenis hiervan is ons niet duidelijk geworden.

 We zien regelmatig bijzondere bloemen en planten.

Even voorbij Puno, in de richting Juliaca, ligt het dorp Sillustani aan het Umayo meer. Het dorp is bekend vanwege de “Chullpas” graven die op een verhoging boven het meer liggen. De graven hebben de vorm van torens tot wel 12 m. hoog. Ze werden gebouwd door de Colla stam om hun leiders in te begraven samen met hun waardevolle bezittingen en voedsel. Een deel van de torens is aan de buitenkant bekleed met nauwkeurige gebeeldhouwde blokken die doen denken aan de bouwwijze die later ook de Inca’s toepasten

 De “Chullpas” in Sillustani.

 Het Umayo meer.


Cusco, gelegen op 3330 m. is de archeologische hoofdstad van de Americas en de oudste stad die continue bewoond geweest is. Het was ook de hoofdstad van het Inca Rijk en dat is duidelijk te zien aan de bouwstijl. Je kunt er eindeloos wandelen door de smalle straatjes en genieten van het uitzicht op Plaza de Armas. De meeste mensen bezoeken Cusco omdat ze Machu Picchu willen bezoeken, de oude Inca stad. Terwijl Rudi en Berlinda een paar dagen naar Machu Picchu gingen, hebben wij het rustig aan gedaan en een paar dingen van de Camper laten repareren. Wij waren namelijk in 2000 al een keer in Cusco en Machu Picchu.

Cusco Panorama.

Cusco, Plaza de Armas – 1

Cusco, Plaza de Armas – 2

We kregen dagelijks bezoek op de camping in Cusco.

Een vredige demonstratie in Cusco.

Hier is het Hollandse restaurant dat we tevergeefs in Sucre (Bolivia) gezocht hebben. Zie reisverslag 33.

Deze bijzondere hoeden worden o.a. door de vrouwen in de vallei ten oosten van Cusco gedragen.

Mooie smalle straatjes in Cusco. Minder leuk als je er soms met de Camper door moet!

Colca Canyon is met 3400 m., één van de diepste canyons ter wereld en meer dan twee keer zo diep als de Grand Canyon in Noord-Amerika. Om er te komen, rijd je langere tijd boven de 4000 m. en moet je een pas over van bijna 4900 m. In het minder diepe deel van de canyon wordt landbouw bedreven op terrassen van bijna duizend jaar oud. De weg langs de canyon is heel slecht maar je wordt beloond door de mooie uitzichten. Bij het uitzichtpunt “Cruz del Condor” kun je in de morgen en laat in de middag, condors zien zweven op de thermiek, op zoek naar prooi.

Op weg naar “Cruz del Condor”.

Cruz del Condor

Nog een paar andere vogels bij Colca Canyon.

De vrouwen in de Colca Canyon dragen mooie klederdrachten. Deze souvenir verkoopsters, in de prachtige geborduurde jurken en bijpassende hoedjes, komen uit het westen van de canyon.

Het rijden langs de canyon was niet eenvoudig. Hier kwamen we op een smalle helling koeien en een bus tegen.

In Arequipa stonden we weer eens op een gevaarlijk punt stil langs de weg omdat we ons overnachtingplaatsje niet konden vinden, toen een motorpolitie ons benaderde. We vertelde hem ons probleem en hij vroeg ons hem te volgen. Het duurde ongeveer 20 minuten eer hij ons door drukke stad naar de poort van het “Hostal de la Mercedes” geloodst had. Ook hij moest onderweg nog een paar keer vragen waar het was. De laatste keer dat hij het bij een garage vroeg, stonden we maar100 m. van de poort vandaan.

Achteraf was het hostal duidelijk te herkennen. Maar op de hoge poort naar het parkeerterrein stond niets.

Op dit plein zaten we op de tweede verdieping van de galerij koffie te drinken toen met veel kabaal een oranje massa ons naderde. Zou het Nederlands elftal misschien in Peru spelen?

De Oranje massa.

 

Het bezoek aan het klooster Santa Catalina in Arequipa was heel interessant . Het is een heel bijzonder klooster waar je ook mooie kleurrijke foto’s kan maken. Het was gebouwd in 1580 en uitgebeid in de 17de eeuw. Het klooster accepteerde alleen dochters van de beste Spaanse families en ze moesten ook nog een aanzienlijke som geld meebrengen. Ze leefde heel uitzonderlijk. Ze hadden allemaal hun eigen woning en een aantal bedienden. Er leefde ongeveer 150 nonnen en 300 bedienden, meestal zwarte slaven. In 1871 stuurde de paus een strenge non naar Arequipa om hier verandering in de brengen. De bedienden werden afgeschaft en de nonnen moesten gemeenschappelijk leven en zelf alle werk doen. Doordat elke non haar eigen woning had is het vandaag nog een enorm groot complex van 20.000 m².

In Santa Catalina bij het begin van de rondleiding.

Santa Catalina – 1

Santa Catalina – 2

Kolibri in de kloostertuin.

Deze brug in Arequipa is door meneer Eifel (vande Eifeltoren) ontworpen, gemaakt in Frankrijk en naar Arequipa verscheept. Het doel van de brug is niet duidelijk want hij loopt over een plantsoen in een woonwijk.

Peru is blij dat we op bezoek waren. Wij ook!!

 

 

 

Reisverslag 34 – van La Paz naar het Titicaca meer in Bolivia en Peru.

Op weg naar onze overnachtingplaats in La Paz was het ons gelukt om het drukke verkeer van de stad te vermijden. We hadden gedacht dat ons dat ook weer zou lukken op weg naar Tiwanaku. Het had mogelijk moeten zijn maar door de nodige onduidelijk instructies van ons GPS maakte we helaas toch noch kennis met de beruchte verkeerschaos in La Paz. Overigens zijn we erg blij met de digitale kaarten die we op het internet gevonden hebben. Deze kaarten zijn gemaakt door enthousiaste hobbyisten die de kaarten gratis op het internet aanbieden. Er zijn namelijk nog steeds geen officiële kaarten op de markt voor de meeste Zuid-Amerikaanse landen.

Typisch boerderijtje langs de weg van La Paz naar Tiwanaku

De Tiwanaku ruïnes zijn grotendeels onherkenbaar. Van de oorspronkelijke stenen zijn alleen nog de zwaardere stukken van 25 ton en meer over. De ondergrondse tempel is het enige nog vrijwel intacte deel van de ruïnes omdat die nog niet zo lang geleden ontdekt is. De oorspronkelijke stenen zijn o.a. gebruikt voor het bouwen van kerken, zoals de kerk in het dorp Tiwanaku, en de aanleg van de spoorlijn.  De bouw van het religieus centrum Tiwanaku moet begonnen zijn in ongeveer 700 B.C. en bij 1200 A.D. was het hoogontwikkelde Tiwanaku volk (vergelijk baar met Egypte in die tijd) verdwenen. De constructie van het centrum bestaat uit basalt en zandsteen. De dichtstbijzijnde basalt locatie is 40 km weg en voor zandsteen 5 km. Niemand heeft enig idee hoe men 2300 jaar geleden blokken van 25 ton en meer hebben kunnen vervoeren over deze afstanden.

De Tiwanaku ruïnes.

De vrouwen in Bolivia hebben geen babysitter en dragen hun kind 24 uur met zich mee. Het tanken lukte alleen als ik de benzinedop er af draaide. Ze had ook graag dat je gepast betaalde want met één hand wisselgeld teruggeven is ook niet eenvoudig.

Door puur toeval stopte we op weg naar de veerboot in Tiquina, bij Paulino Esteban. Hij had de leiding over het bouwen van de rieten boten voor Thor Heyerdahl. De Noor Heyerdahl liet deze boten, begin zeventiger  jaren,  bouwen om zij theorie te testen dat er al lang geleden migratie was geweest tussen Noord Afrika en Zuid- en Noord-Amerika.

Op de foto met Paulino Esteban.

Als je zonder Bolivia te verlaten naar de stad Copacabana aan het Titicaca meer wil rijden moet je met de boot over “Estrecho de Tiquina” Als je boten ziet dan heb je er eigenlijk geen vertrouwen heelhuids aan de overkant te komen. Maar iedereen doet het, dus moet het ons ook lukken.

Het dek bestaat uit losse planken van verschillende breedte en dikte. Af en toe zal er best wel eens een auto doorzakken of een wiel tussen twee planken terechtkomen.

Het Titicaca meer is het grootste hoog gelegen meer (3880 m.) ter wereld. Het is ongeveer 190 km lang en op een paar plaatsen tot wel 80 km breed. De grens van Bolivia en Peru loopt op een grillige manier door het meer. Het is prachtig gelegen met sneeuwbedekte bergen van de Cordillera Real op de achtergrond en mooie dorpjes langs de kust. De belangrijkste attracties voor ons waren een bezoek aan Copacabana, een wandeling over het eiland “Isla del Sol” en het bezoeken van de drijvende rieteilanden van de Uros.

Op weg naar Copacabana waren er een paar mooie uitzichten ver het Titicaca meer.

Op de Calvarie berg in Copacabana was een geocache verborgen. Toen we na een pittige wandeling boven aankwamen bleek de cache onder een rots aan de steile wand van de berg te liggen. Levensgevaarlijke toeren waren nodig om de rots te bereiken.

De trotse vinders met links de steile helling met de rotsen.

De meeste bezoekers van de Calvarie berg, zoals de naam al doet vermoeden, hebben een religieus doel. Boven op de berg staan stalletjes die o.a. speelgoedauto’s, miniatuur huizen en stapels (vals) geld verkopen. We hebben gezien wat ze bv. met een speelgoed auto op de berg doen. Ze zetten het autootje tegen betaling op een perkje neer, begieten het met cola (meestal wordt bier gebruikt) en staan er dan plechtig bij stil. Maar waarom doen mensen dit? Bidden ze om geld voor een nieuwe auto? Vragen ze om bescherming zodat ze voor een ongeval bespaard blijven?

De familie met het autootje op de Calvarie berg.

Het bezoeken van Isla del Sol is een “must” als je in Copacabana bent. De overtocht duurt 2 uur. Op het eiland kan je in het noorden een paar ruïnes en de Inca  offertafel bewonderen maar voor ons was het meest interessante om een wandeling van een uur of 4 te maken van het noorden naar het zuiden van het eiland. Je moet dan een redelijk tempo aanhouden om in het zuiden de boot niet te missen terug naar Copacabana. We waren op tijd bij de boot maar jammer genoeg was er voor de enige geocache op het eiland geen tijd meer over.

Met de boot naar Isla de Sol.

Op Isla del Sol - 1

Op Isla del Sol - 2

De markt in Copacabana.

Op zaterdag en zondag worden op het plein voor de kathedraal voertuigen door een priester gezegend. Eerst worden de auto’s versierd met bloemen, slingers en een rieten bootje. Dan sproeit de hele familie, één voor één de auto rondom met bier. Er wordt een groepsfoto gemaakt en zodra de priester het voertuig gezegend heeft worden er rotjes afgestoken.

Indrukken van de autozegening.

De hele familie voor de auto op de foto.

Mooie cactusbloemen op het plein voor de kathedraal.

Copacabana schonen, waarschijnlijk op weg naar dansvoorstelling in één van de hotels.

Je moet van Bolivia naar Peru om de drijvende eilanden van het Uros volk te bezoeken. De meesten boten vertrekken in Puno. Een bezoek aan de drijvende eilanden is een erg toeristische aangelegenheid maar het blijft uniek. De eilanden zijn gemaakt van een soort riet dat groeit langs de oevers van het meer. De Uros begonnen met het bouwen van de eilanden, honderden jaren geleden, om te ontsnappen aan de Collas en de Incas. Er leven nog steeds een paar honderd Uros op de eilanden en ze verdienen de kost met visserij en toerisme.

Bij het zoeken naar een overnachtingplaats kom je nog al eens keer verassingen tegen. Voor Puno hadden we in reisverslagen van camperreizigers twee adressen gevonden. Cochera in Calle Titicaca en het Sonesta Posada de Inca. We kwamen eerst voorbij Calle Titicaca en besloten daar eerst te kijken. We hadden de straat al doorgereden zonder Hotel Cochera te vinden. Berlinda vroeg het aan een aantal mensen maar niemand kon ons helpen tot een dame ons foutje ontdekte en ons naar de Cochera wees in Calle Titicaca. Het bleek een parkeerplaats te zijn in dit deel van de wereld en wij maar zoeken naar een hotel!

Dit was onze overnachtingplaats tijdens ons verblijf in Puno. Je snapt niet dat luxe hotels bereid zijn om Campers voor hun hotel te laten staan met gebruik van alle faciliteiten. Ria had nog een bijzondere ervaring in het hotel. Ze stapte de toiletruimte in en zag een dame op het toilet zitten met de deur wagenwijd open. Sorry zei de dame maar in dit soort landen raak ik nooit de deuren etc. aan omdat dat niet hygiënisch is. Even later zagen we haar het hotel verlaten met een rugzak. Het is toch wel knap als je in Peru kan reizen met een rugzak zonder deuren etc. aan te raken.

Ria is dol op deze driewielers in Puno.

In Peru heeft men ook iets dergelijks als het “Pannenbier” in Nederland als het hoogste punt van het huis bereikt is. In Peru zijn ze echter slimmer, ze vieren een feestje bij het bereiken van elke verdieping.

Op weg naar Uros eilanden.

De eilanden komen in zicht.

Deze dames (sirenes?) zongen van plezier toen de kapitein besloot hun eiland te bezoeken.

De dames vertellen hoe een eiland gebouwd wordt.

Kinderen vermaken zich best op het eiland.