Op weg naar onze overnachtingplaats in La Paz was het ons gelukt om het drukke verkeer van de stad te vermijden. We hadden gedacht dat ons dat ook weer zou lukken op weg naar Tiwanaku. Het had mogelijk moeten zijn maar door de nodige onduidelijk instructies van ons GPS maakte we helaas toch noch kennis met de beruchte verkeerschaos in La Paz. Overigens
Typisch boerderijtje langs de weg van La Paz naar Tiwanaku
De Tiwanaku ruïnes zijn grotendeels onherkenbaar. Van de oorspronkelijke stenen zijn alleen nog de zwaardere stukken van 25 ton en meer over. De ondergrondse tempel is het enige nog vrijwel intacte deel van de ruïnes omdat die nog niet zo lang geleden ontdekt is. De oorspronkelijke stenen zijn o.a. gebruikt voor het bouwen van kerken, zoals de kerk in het dorp Tiwanaku, en de aanleg van de spoorlijn. De bouw van het religieus centrum Tiwanaku moet begonnen zijn in ongeveer 700 B.C. en bij 1200 A.D. was het hoogontwikkelde Tiwanaku volk (vergelijk baar met Egypte in die tijd) verdwenen. De constructie van het centrum bestaat uit basalt en zandsteen. De dichtstbijzijnde basalt locatie is 40 km weg en voor zandsteen 5 km. Niemand heeft enig idee hoe men 2300 jaar geleden blokken van 25 ton en meer hebben kunnen vervoeren over deze afstanden.
De Tiwanaku ruïnes.
Door puur toeval stopte we op weg naar de veerboot in Tiquina, bij Paulino Esteban. Hij had de leiding over het bouwen van de rieten boten voor Thor Heyerdahl. De Noor Heyerdahl liet deze boten, begin zeventiger jaren, bouwen om zij theorie te testen dat er al lang geleden migratie was geweest tussen Noord Afrika en Zuid- en Noord-Amerika.
Op de foto met Paulino Esteban.
Als je zonder Bolivia te verlaten naar de stad Copacabana aan het Titicaca meer wil rijden moet je met de boot over “Estrecho de Tiquina” Als je boten ziet dan heb je er eigenlijk geen vertrouwen heelhuids aan de overkant te komen. Maar iedereen doet het, dus moet het ons ook lukken.
Het dek bestaat uit losse planken van verschillende breedte en dikte. Af en toe zal er best wel eens een auto doorzakken of een wiel tussen twee planken terechtkomen.
Het Titicaca meer is het grootste hoog gelegen meer (3880 m.) ter wereld. Het is ongeveer 190 km lang en op een paar plaatsen tot wel 80 km breed. De grens van Bolivia en Peru loopt op een grillige manier door het meer. Het is prachtig gelegen met sneeuwbedekte bergen van de Cordillera Real op de achtergrond en mooie dorpjes langs de kust. De belangrijkste attracties voor ons waren een bezoek aan Copacabana, een wandeling over het eiland “Isla del Sol” en het bezoeken van de drijvende rieteilanden van de Uros.
Op weg naar Copacabana waren er een paar mooie uitzichten ver het Titicaca meer.
Op de Calvarie berg in Copacabana was een geocache verborgen. Toen we na een pittige wandeling boven aankwamen bleek de cache onder een rots aan de steile wand van de berg te liggen. Levensgevaarlijke toeren waren nodig om de rots te bereiken.
De trotse vinders met links de steile helling met de rotsen.
De meeste bezoekers van de Calvarie berg, zoals de naam al doet vermoeden, hebben een religieus doel. Boven op de berg staan stalletjes die o.a. speelgoedauto’s, miniatuur huizen en stapels (vals) geld verkopen. We hebben gezien wat ze bv. met een speelgoed auto op de berg doen. Ze zetten het autootje tegen betaling op een perkje neer, begieten het met cola (meestal wordt bier gebruikt) en staan er dan plechtig bij stil. Maar waarom doen mensen dit? Bidden ze om geld voor een nieuwe auto? Vragen ze om bescherming zodat ze voor een ongeval bespaard blijven?
De familie met het autootje op de Calvarie berg.
Het bezoeken van Isla del Sol is een “must” als je in Copacabana bent. De overtocht duurt 2 uur. Op het eiland kan je in het noorden een paar ruïnes en de Inca offertafel bewonderen maar voor ons was het meest interessante om een wandeling van een uur of 4 te maken van het noorden naar het zuiden van het eiland. Je moet dan een redelijk tempo aanhouden om in het zuiden de boot niet te missen terug naar Copacabana. We waren op tijd bij de boot maar jammer genoeg was er voor de enige geocache op het eiland geen tijd meer over.
Met de boot naar Isla de Sol.
Op Isla del Sol - 1
Op Isla del Sol - 2
De markt in Copacabana.
Op zaterdag en zondag worden op het plein voor de kathedraal voertuigen door een priester gezegend. Eerst worden de auto’s versierd met bloemen, slingers en een rieten bootje. Dan sproeit de hele familie, één voor één de auto rondom met bier. Er wordt een groepsfoto gemaakt en zodra de priester het voertuig gezegend heeft worden er rotjes afgestoken.
Indrukken van de autozegening.
De hele familie voor de auto op de foto.
Mooie cactusbloemen op het plein voor de kathedraal.
Copacabana schonen, waarschijnlijk op weg naar dansvoorstelling in één van de hotels.
Je moet van Bolivia naar Peru om de drijvende eilanden van het Uros volk te bezoeken. De meesten boten vertrekken in Puno. Een bezoek aan de drijvende eilanden is een erg toeristische aangelegenheid maar het blijft uniek. De eilanden zijn gemaakt van een soort riet dat groeit langs de oevers van het meer. De Uros begonnen met het bouwen van de eilanden, honderden jaren geleden, om te ontsnappen aan de Collas en de Incas. Er leven nog steeds een paar honderd Uros op de eilanden en ze verdienen de kost met visserij en toerisme.
Bij het zoeken naar een overnachtingplaats kom je nog al eens keer verassingen tegen. Voor Puno hadden we in reisverslagen van camperreizigers twee adressen gevonden. Cochera in Calle Titicaca en het Sonesta Posada de Inca. We kwamen eerst voorbij Calle Titicaca en besloten daar eerst te kijken. We hadden de straat al doorgereden zonder Hotel Cochera te vinden. Berlinda vroeg het aan een aantal mensen maar niemand kon ons helpen tot een dame ons foutje ontdekte en ons naar de Cochera wees in Calle Titicaca. Het bleek een parkeerplaats te zijn in dit deel van de wereld en wij maar zoeken naar een hotel!
Dit was onze overnachtingplaats tijdens ons verblijf in Puno. Je snapt niet dat luxe hotels bereid zijn om Campers voor hun hotel te laten staan met gebruik van alle faciliteiten. Ria had nog een bijzondere ervaring in het hotel. Ze stapte de toiletruimte in en zag een dame op het toilet zitten met de deur wagenwijd open. Sorry zei de dame maar in dit soort landen raak ik nooit de deuren etc. aan omdat dat niet hygiënisch is. Even later zagen we haar het hotel verlaten met een rugzak. Het is toch wel knap als je in Peru kan reizen met een rugzak zonder deuren etc. aan te raken.
Ria is dol op deze driewielers in Puno.
In Peru heeft men ook iets dergelijks als het “Pannenbier” in Nederland als het hoogste punt van het huis bereikt is. In Peru zijn ze echter slimmer, ze vieren een feestje bij het bereiken van elke verdieping.
Op weg naar Uros eilanden.
De eilanden komen in zicht.
Deze dames (sirenes?) zongen van plezier toen de kapitein besloot hun eiland te bezoeken.
De dames vertellen hoe een eiland gebouwd wordt.
Kinderen vermaken zich best op het eiland.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten