We zijn begonnen met deel 4 van onze reis door Zuid Amerika. Deze keer gaan we op stap van begin september tot eind november. De geplande reis gaat van Uruguay door Argentinië naar de Pantanal (http://nl.wikipedia.org/wiki/Pantanal) in het zuidwesten van Brazilië. Van daar naar het oosten van Bolivia, dwars door Paraguay om dan via Argentinië weer terug te keren in Colonia in Uruguay om de camper te stallen. De geschatte afstand is 7500 km.
Een belangrijk onderdeel van de voorbereidingen in Colonia was het opvullen van de LPG tank. We kennen zo onderhand alle gasleveranciers in Uruguay, Rio Gas, Acodike en Megal maar niemand kan onze tank opvullen. Gasflessen kan je op bijna elke hoek van de straat omwisselen en soms ook op laten vullen maar voor een LPG tank heb je een tankwagen nodig. Deze tankwagens rijden continue rond om de tanks van grootgebruikers op te vullen maar gek genoeg kan niemand ons vertellen waar de tankwagens vandaan komen en hoe we het geregeld krijgen dat een tankwagen ook onze tank opvult. We blijven onderweg alert en met een beetje geluk hebben we nog voldoende gas voor deze reis. Het is wel een onaangenaam gevoel!
We hebben met onze Vlaamse vrienden Rudi en Berlinda (http://www.berlinda-rudi-onderweg.blogspot.com/) afgesproken om elkaar in Foz do Iguaçu (Brazilië) te ontmoeten om vanaf daar een aantal weken gezellig samen te reizen naar o.a. de Pantanal, Bolivia en Paraguay. De reis naar Iguacu hebben we al eerder gemaakt om de beroemde watervallen te bezoeken. (zie reisverslag 3 en 4). Deze keer hebben we op weg naar Iguaçu niet zo’n haast als vorige keer en bezochten we onderweg het Nationaal Park “El Palmar” en ook (tevergeefs) de Saltos del Moconá.
In de stad Mercedes in Uruguay vonden een mooi plaatsje op het eiland “Isla del Puerto” in de Rio Negro. Het plaatsje en het weer beviel ons zo goed dat we er nog een extra dag bleven. Op beide dagen kwamen de motorrijders, Harald en Konny, uit Eisenach, (www.habiafrica.de) gezellig een praatje maken.
Zonondergang over de Rio Negro in Mercedes.
Om van Uruguay naar Argentinië te gaan kozen we deze keer de grensovergang bij Fray Bentos. Deze grensovergang was tot voor kort jarenlang gesloten vanwege een dispute tussen de twee landen over de bouw van de Finse Metsä-Botnia cellulosefabriek in Fray Bentos.
Aan beide zijden van de weg stonden over meerdere kilometers, vrachtauto’s beladen met boomstammen. Waarschijnlijk een staking door de chauffeurs of op de cellulose fabriek.
In Fray Bentos bezochten we het museum van de oude vleesextract fabriek en de producent van het vroeger ook in Nederland bekende "Corned Beef”’
(http://en.wikipedia.org/wiki/Liebig's_Extract_of_Meat_Company)
De houdbaarheid van vlees was vroeger een groot probleem. De Duitser Justus von Liebig had rond 1840 een proces ontwikkeld om van vlees een geconcentreerd vloeibaar vleesextract te maken dat lang houdbaar bleef. Omdat er voor een kilo extract, 30 kilo vlees nodig was, was het proces niet rendabel in Europa. Een andere Duitser Christian Giebert die bij de spoorwegen in Uruguay werkte zag het potentiaal voor de productie van vleesextract in Uruguay omdat er jaarlijks vele duizenden koeien werden geslacht voor de leerindustrie terwijl er geen markt was voor al dat vlees. Giebert begon in 1866, onder de naam “Liebig Extract of Meat Company” op grote schaal vleesextract te produceren. In het topjaar 1890 werden bijna 600 koeien per dag verwerkt to vleesextract. In 1924 werd de firma overgenomen en ging onder de naam El Anglo verder tot 1971.
Niet ver van Fray Bentos stond er destijds ook een grote vleesextract en corned beef fabriek in Argentinië. Zie het verslag van Rudi en Berlinda: http://berlinda-rudi-onderweg.blogspot.com/2010/09/zuid-amerika-deel-9.html
De overblijfselen van de vleesextract fabriek in Fray Bentos.
Een paar van de producten uit Fray Bentos.
Het belangrijkste doel van het Parque Nacional El Palmar (8500 km²) is het behoudt van de Yatay Palm en ook de bescherming van de viscacha (http://nl.wikipedia.org/wiki/Viscacha) is een belangrijk onderdeel. De viscacha is een knaagdier dat lijkt op een groot konijn maar dan met een lange staart. Je krijgt ze moeilijk te zien omdat ze pas uit hun holen komen als het pikdonker is.
Parque Nacional El Palmar.
Een paar van de dieren in El Palmar. Een kleurrijke Jay, een Viscacha en Capibara.
Bij volle maan kwamen de viscacha’s te voorschijn.
Wie is hier bang voor wie?
Watervallen zijn op het mooist in- of kort na de regentijd, als er heel veel water is. Dat geldt niet voor de Moconá watervallen. Op weg naar Iguaçu maakte we tevergeefs een omweg van 270 km om de watervallen te zien. Het klinkt misschien gek maar door het vele water was de waterval die normaal een lengte van 2 km heeft volledig verdwenen. Dit komt omdat de waterval in de langs richting van de rivier ligt. Door het vele water was het “normale “ hoogteverschil van 10 m. volledig verdwenen. Rudi en Berlinda laten in het volgende weblog zien wat wij gemist hebben: http://berlinda-rudi-onderweg.blogspot.com/2010_09_01_archive.html
Een Internet foto van de Moconá watervallen.
De plaats in Uruguay rivier waar de watervallen zouden moeten zijn.
Op weg naar Moconá hadden we weer een geweldig mooi overnachtingplaatsje gevonden aan de Uruguay rivier in El Soberbio.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten