Reisverslag 31 – Bolivia - Reserva Nacional de Fauna Andina Eduardo Avaroa.

Bij de Boliviaanse grens reden we direct het beschermde natuurgebied “Reserva Nacional de Fauna Andina Eduardo Avaroa” in. We zouden de komende week over de Altiplano (hoogvlakte) rijden over zeer slechte sporen / paden op een hoogte van 4000 m á 5000 m.

Het zou een uitdaging zijn voor mens en machine, niet alleen vanwege de hoogte maar ook de extreme temperaturen. We moesten er ook vanuit gaan dat we gedurende de komende week geen eten, drinken of diesel zouden kunnen kopen.

Bij de Boliviaanse grens op 4500 m.

Deze vos liep op veilige afstand, om eten te schooien, bij de grens.



De kaart van het “Reserva Nacional de Fauna Andina Eduardo Avaroa” in het uiterste zuidwesten van Bolivia. (Dubbelklik op de kaart om deze beter te bekijken).



Vlak over de grens liggen de Laguna Blanca en Verde. Laguna Blanca is niet echt wit maar Laguna Verde heeft wel degelijk een hele mooie groene kleur al komt deze kleur op de foto’s niet goed tot uiting. Bij Lagune Verder was ook een geocache verstopt die we helaas niet konden vinden. Deze cache is waarschijnlijk wereld’s hoogste en die hadden we graag willen vinden.



Laguna Verde panorama.



Nogmaals Laguna Verde.

Deze Internet foto geeft een beter beeld van het prachtige en onherbergzame gebied rond Laguna Verde.

De grootste aantrekkingskracht van de zoutvlakte, Salir de Chalviri, zijn de thermas, de heetwater bronnen. Bij aankomst zaten er nog een paar fransozen in maar toen die vertrokken hadden we het hele bad voor onszelf. De volgende ochtend zou dat heel anders zijn.

Op weg naar de Salar de Chalviri.

In het heerlijke thermische bad van de Salar de Chalviri op 4410 m.

In de morgen werden we wakker en waren we volledig in gesloten door terreinwagens die jongelui naar de Salar brachten.

In de morgen was het heel druk in het bad. Ook Rudi en Berlinda waren er al heel vroeg in om te ontdooien na een hele koude nacht in de Camper.

 

In de toiletten van Salar de Chalviri wordt het afval gescheiden. Dit is misschien een idee voor de milieuactivisten in Europa om zich daarvoor in te zetten.

We waren al twee dagen in Bolivia maar de douaneformaliteiten voor de Campers moesten nog steeds gebeuren. Hiervoor reden we naar het douanekantoor bij een mijnbouw firma op 5020 m. hoogte . De beambte had een mooie computer en computerprogramma voor de registratie. Maar omdat Nederland niet op het keuzemenu voorkwam moest hij alsnog het papier met de hand invullen.

Het douane kantoor op 5020 m. Dat is een paar honderd meter hoger dan het hoogste punt van Europa, de Mont Blanc.

Onze GPS gaf zelfs nog een paar meter hoger aan.

Een paar veel voorkomende vogels op de Boliviaanse Altiplano.

Op weg naar Laguna Colorado probeerde we in Huayllajara dieselolie te kopen maar het was alleen mogelijk om privé benzine te kopen. Maar welke idioot rijdt er met een dieselmotor over de Altiplano met nachttemperaturen van - 20° C? Van winterdiesel heeft men hier nog nooit gehoord.

Laguna Colorado heeft een mooie donkerrode kleur door de algen en de mineralen in het water. De kleur van het water en de mooie flamingo’s maakt het meer een eldorado voor fotografen.

Bij Laguna Colorado was het gedurende de nacht -13° C. Maar er zou nog een foto komen met een lagere temperatuur.

Laguna Colorado.

Bij Laguna Colorado was de fotograaf in zijn element.

Flamingo’s, overal flamingo’s in het rode water.

Het lijkt alsof ze zwemmen, maar ze lopen over de bodem van het meer.

De laatste bezienswaardigheid in het Reserva Nacional de Fauna Andina Eduardo Avaroa als men naar het noorden rijdt is Arbol de Piedra, een rotsformatie die met een beetje fantasie op een boom lijkt. Bij de boom staan nog talrijke rotsen waarvoor het niet moeilijk is een naam te bedenken.

We brachten de nacht door bij Arbol de Piedra bij een temperatuur van -19°C. In onze camper was het -9°C geweest en het waterflesje dat naast Ria’s kussen lag was één blok ijs. Bij de combinatie van een hoogte van 4600 m en de vriezende temperaturen werkte de dieselkachel niet meer. Ook moest er gewacht worden met het maken van thee en koffie omdat ook het gas van het kookstel niet wilde branden. Waarschijnlijk zat er teveel butaan in de gastank. Berlinda had het geniale idee om het water wat ze vroeg in de morgen nodig had in de koelkast te zetten, zodat het niet kon bevriezen. De problemen met water, gas en diesel loste zich eigenlijk vanzelf op met een beetje geduld en door pas uit bed te komen als de zon volop scheen. De zon zorgde heel snel voor hoge temperaturen en een middagtemperatuur van 40°C was geen uitzondering.

Geen van ons heeft last gehad van noemenswaardige hoogteziekte verschijnselen. Was het te danken aan de aandacht aan de hoogteacclimatisatie, de paar pilletjes Diamox, de cocathee of door de combinatie ervan. We zullen het nooit weten maar dat hoeft ook niet.

Op weg naar Arbol de Piedra.

Niet geheel onverwacht moesten Rudi en Berlinda af en toe gesleept worden.

Arbol de Piedra.

Rudi luistert naar de Wereldomroep. Wat een geluk, dat de nieuwe regering bij de bezuinigingen de Wereldomroep niet om zeep gebracht heeft.

De mooie kleuren van het landschap van de Altiplano.

Reisverslag 30 – van Salta naar San Pedro de Atacama

Door het onverwachte Skype contact ontmoetten we Rudi en Berlinda op de camping in Yala. En dus begon onze gezamenlijke reis naar Bolivia reeds in Yala in Argentinië in plaats van in San Pedro de Atacama in Chili, zoals eerder afgesproken. De komende tijd kan je dus ook onze reis volgen via de weblog van Rudi en Berlinda.

(http://www.berlinda-rudi-onderweg.blogspot.com/)

In Yala zagen we ook Linda en Ludwig weer. We hadden hun voor de eerste keer ontmoet in Ushaia, met Kerstmis. Ze vertelde ons toen van hun plannen om een nieuwe opbouw op hun Camper te laten bouwen in Brazilië. De plannen werden door de meeste mensen met enig scepticisme ontvangen. Een nieuwe opbouw op een Mercedes “Rundhauber” van 1964? Maar in Yala, toonde ze ons trots de nieuwe opbouw en de gerenoveerde Mercedes. Linda is ook de auteur van een nuttig boekje, in de Reise Know-How serie, over het reizen met de Camper naar India en Nepal.

 

Linda in de nieuwe opbouw uit Brazilië.

De reis naar San Pedro de Atacama verliep via Purmamarca, een kleine omweg naar Tilcara, dan naar Altos des Morados, Salinas Grandes, Susques, en de Paso de Jamo (4400 m.) met op de top de grens tussen Argentinië en Chili. Dit deel van de reis heb ik reeds eerder gemaakt met Dieter maar dan in omgekeerde volgorde. (Reisebericht 24 en 25, de Purmamarca foto’s staan in 27)



Ook wij waren in Purmamarca.

Een deel van de prachtige veelkleurige bergen rond Purmamarca.

Met een beetje fantasie kan je mooie dingen herkennen in de bergen rond Purmamarca.

Moeder met kind op de arm?

 

Dezelfde rots gezien vanuit een andere hoek.

Rudi en Berlinda op de markt in Purmamarca.

  

Langzaam leren wij de verschillende lamasoorten uit elkaar te houden.



Dit is bijvoorbeeld een Vicuña.



Het Pucará (fort) in Tilcara.



Mooie cactusbloem.

 

Op de Camping in Tilcara ontmoetten we een stelletje leuke Argentijnen met twee “Deux Chevaux” die vanuit Buenos Aires de Panamericana gaan rijden over een afstand van 14.000 km. Citroën heeft hun gesponsord met een bezemwagen.( http://www.citroenchambord.com/ en http://www.fmruta40.com.ar/ )

Het “Deux Chevaux” team.



Ria en Berlinda wilde er ook graag even inzitten.

Impressies van Tilcara.

Rudi en Berlinda op weg naar “Altos del Morado”.

Op de Altos des Morados vonden we onze hoogste geocache tot nu toe op 4170 m.

Bij de zoutvlakte ‘Salinas Grandes” zagen we de “Deux Chevaux”  weer langs de kant van de weg staan. Ze waren een stelletje Italianen aan het helpen die dachten dat ze overal willekeurig over de zoutvlakte konden rijden. Ze zaten muurvast. Ook mijn lange sleepkabel hielp niet om ze los te krijgen.

Een stel Italianen zaten met een huurauto muurvast in de zoutvlakte “Salinas Grandes”

De “deux chevaux” zagen we ook weer bij de zoutvlakte. De crew was de Italianen aan het helpen.

De Italianen hadden beter om Ria’s hulp kunnen vragen. Zij duwt onze Camper met één vinger vooruit!

Ria bij een man en een aantal andere dingen die van zoutblokken gemaakt zijn.

Deze gevaarlijk uitziende mannen zagen we op de zoutvlakte “Salinas Grandes” Wat zijn het?

Onze nietig kleine campers op de zoutvlakte “Salinas Grandes”

De Argentijnse formaliteiten aan de grens op 4100 m. verliepen snel. De Chileense formaliteiten vinden vreemd genoeg pas 160 km. verder plaats in San Pedro de Atacama.

In het National Park “Los Flamencos”.

Op de camping in San Pedro, waar we de enige gasten waren, maakten we voor het eerst kennis met extreme temperaturen van overdag 45°C en gedurende de nacht minus 2°C. Het zou later in Bolivia nog gekker worden.

Rudi en Berlinda wilde graag naar de Thermas de Puritama en dit kwam goed uit omdat die op 3500 m hoogte liggen en we ons de komende dagen moesten voorbereiden op het verblijf tussen 4200 en 4700 m op de Altiplano (hoogvlakte) in Bolivia. Onderweg naar de Thermas had onze Camper grote moeite om met enige snelheid te klimmen. Er kwam eenvoudig weg geen vermogen uit de motor. De meest voor de hand liggende oorzaken zijn dan, vuile luchtfilter, vuile dieselfilter en zoals ik in India ontdekt heb, de luchtvolumemeter. De luchtfilter was pas vernieuwd. En ik had de  in India, met een Pasat sensor, provisorisch gerepareerde luchtvolumemeter bij me. Wat een geluk, want toen ik deze monteerde liep de motor weer als vanouds.

Vale de Luna (maanvallei), in San Pedro de Atacama.

Avondwandeling door de hoofdstraat van San Pedro de Atacama.

Ook in San Pedro vonden we twee geocaches. Deze foto toont de cache die bij een grot verstopt was in het Vale de Luna.

De laatste hoogte acclimatiseringovernachting brachten we door op 3900 m. langs de weg naar de Boliviaanse grens met een mooi uitzicht op de vulkaan Licancahur.

Onze overnachtingplaats op 3900 m hoogte op weg naar Bolivia. Links de vulkaan Licancahur 5868 m.