Reisverslag 2 - Buenos Aires - 2

Vrijdag 20 november kregen we te horen dat we de volgende dag de Camper niet af konden halen maar dat het nu met zekerheid a.s. maandag 23 november zou gebeuren. We moesten dan ook allemaal om 11 uur bij het havenkantoor zijn. Sea-Bridge was er ook zeker van dat het maandag zou gebeuren want op hun website hadden ze geschreven dat het a.s. maandag “Weinachten” zou zijn voor hun deelnemers. Ze zouden dan als “Weinachtgeschenk” hun eigen Campers weer terug krijgen!

Maar ja, de reis naar Iguazu met Mary leek in duigen te vallen als we maandag pas de Camper af konden halen. En de vraag was dan nog of dat het wel zeker was dat het maandag ging gebeuren. We besloten met Mary naar Iguazu te vliegen en de Camper dan later in de week op te halen. Dat was gemakkelijker gezegd dan gedaan. Want in het weekend bleken ook alle vluchten naar Iguazu volgeboekt te zijn. Dus bleef ons geen andere keuze dan af te wachten en nog een paar leuke en nuttige dingen in Buenos Aires te doen zoals El Caminito en de mogelijke Camperopslagplaatsen rond Buenos Aires te bezoeken. El Caminito bestaat uit een aantal straten met oude kleurrijke huizen, restaurants en winkeltjes in de wijk La Boca. De muren en daken bestaan uit golfplaten die de emigranten in de 19de en 20ste eeuw verfde met bonte kleuren om het geheel een beetje op te fleuren.

Typische huizen in El Caminito.

In El Caminito wordt ook de Tango gedanst.

Dit is het gebouw dat in de meeste reisgidsen staat. Jammer genoeg was het licht toen wij er waren heel slecht om mooie foto's te maken.

Evita en Maradonna waren er ook.

Via het Internet hadden we drie mogelijke Camperopslagplaatsen op 20 á 30 km afstand van het stadcentrum van Buenos Aires gevonden. Omdat wij en ook Rudi en Berlinda van plan zijn de Camper in maart volgend jaar voor een tijdje in Argentinië te laten staan besloten we met z’n vieren plus chauffeur de mogelijkheden te gaan bekijken. Er kwam geen duidelijke favoriet uit de bus omdat ze alle drie voor- en nadelen hadden. Op de weg terug naar het hotel en na de hele dag met ons rondgereden te hebben vroeg de chauffeur: “zoeken jullie een parkeerplaats voor je Camper”. We dachten dat hij een grapje maakte tot hij zei: “maar waarom willen jullie buiten de stad staan, mijn vader had vroeger ook een Camper en had een mooie plaats in de stad”. Wij waren stom verbaasd dat hij daar nu mee aan kwam maar gingen toch in op zijn voorstel om de plaats te gaan bekijken.

Met Rudi en Berlinda bij de Campingbazin in Tigre.

Sommige mensen stallen hun Camper wel erg lang in Tigre.

Maandag ochtend om 9 uur belde ik de agent om te zeggen dat we de Camper toch vandaag af wilde halen omdat we geen vlucht naar Iguazu hadden kunnen boeken. Oh, zei de dame, goed dat je belt want het gaat vandaag om 11 uur toch niet door. We hebben hemel en aarde bewogen om de papierwinkel in de haven te versnellen en we hadden de toezegging dat het vandaag zou gebeuren maar helaas. Toen maar snel Rudi en Berlinda gebeld voordat ze op weg gingen naar de haven. Ze waren al gepakt en besloten toch naar de haven te gaan. Om 11 uur belde ze en stelde voor dat wij ook naar de haven zouden komen omdat bijna iedereen er was inclusief alle Sea-Bridge tour deelnemers. Dus misschien ging er toch nog iets gebeuren.

Hier spraken we met een paar deelnemers die ook met de “Republica Argentina” onderweg waren geweest als passagier met hun Campers. Hieruit bleek dat deze keer de moterschade wel degelijk echt was geweest tot grote ergernis en verdriet van de passagiers. Ze hadden buiten Dakar, meer dan een week op zee gedobberd terwijl de crew had geprobeerd het zaakje te repareren. Gedurende die tijd was er weinig water beschikbaar, de airconditioning werkte maar minimaal en het hele dek was vol met kakkerlakken. Nadat één passagier in overspannen toestand naar het ziekenhuis moest worden vervoerd besloot de kapitein uiteindelijk om de andere passagiers ook in Dakar aan land te brengen om vandaar naar Argentinië te vliegen. De Campers werden in Dakar omgeladen op de “Grande Argentina”.



In de Haven zagen we ook de Duitser Michael druk doende om zijn papieren in orde te maken. Michael hadden we een week eerder op het kantoor van de agent ontmoet. Hij zei toen dat hij geen zin had om de agent USD 300 te betalen voor de havenformaliteiten. Hij zou het zelf doen en had in het Internet een lijst met acht punten gevonden die hij in de haven moest afwerken. Hij gaf wel toe dat zijn gebrek aan kennis van de Spaanse taal een handicap was en hij zocht nog iemand die dat probleem voor hem kon oplossen. In de haven zagen we hem lopen van gebouw naar gebouw en van loket naar loket met een Zweedse die we eerder hadden leren kennen. Het Zweedse koppel had zelf besloten om de USD 300 te betalen aan de agent om van de ergernis af te zijn. Dit stoorde Michael in het geheel om de vrouw te vragen hem te helpen. Ze was twee dagen lang met Michael op stap om zijn zaakje te regelen. De Duitsers die van de situatie afwisten spraken er schande van en lieten hem dat ook wel merken. “I am going to kill her if Michael leaves the port with his Camper before us”, zei de Zweedse echtgenoot. Om 16.00 uur toen wij nog vertwijfeld aan de haven stonden te wachten reed Michael triomfantelijk de havenpoort uit.

Vanaf 18.00 uur reed de rest van de ongeveer 25 campers de haven uit. Toen we bij onze geplande overnachtingplaats bij de haven aankwamen stonden de Zweden er al en het eerste wat we deden was kijken of zijn vrouw nog in leven was.

Het laatste papier is gestempeld!
"Argentina, here we come"

Reisverslag 1 - Buenos Aires - 1

Bij aankomst in Buenos Aires hoorde we al snel van het Belgische paar (Rudi en Berlinda) dat “Grande Argentina”, de boot met onze Camper aan boord een verdere vertraging had opgelopen tot 18 november. Meer dan genoeg tijd dus om Buenos Aires te verkennen.

Wij hebben zelf geen haast maar we hadden gedacht met onze dochter Mary, die sinds 13 november ook hier is een tocht te maken van 1500 km naar de watervallen van Iguazu. Dan zouden we wel uiterlijk a.s. zaterdag 21 november uit Buenos Aires moeten kunnen vertrekken omdat ze zondag 29 november weer terugvliegt naar Nederland.

Één van de eerste opvallende dingen in B.A. was dit poppetje. Toen we het poppetje in allerlei afmetingen terug zagen in souvenirwinkels etc.,wilde we wel eens weten wat dit poppetje zo populair maakte. Ze bleek Mafalda te heten en het hoofdfiguur te zijn in een populaire Spaanstalige stripboeken.

De kennis van het Spaans laat bij ons veel te wensen over, ofschoon het beetje dat we geleerd hebben tijdens ons verblijf in Venezuela acht jaar geleden, toch niet helemaal verloren is gegaan. Een gebrekkige taalkennis levert soms ook wel grappige situaties op. Ik heb de vervelende gewoonte om altijd de rekening van het restaurant te controleren. Deze gewoonte zal ik wel nooit afleren. Vooral omdat de rekeningen regelmatig niet blijken te kloppen. Op één van de eerste restaurantrekeningen stond een bedrag van 21 Peso voor “Cubierto”. Ik zei tegen de serveerster dat ik geen Cubierto besteld had. Nee zei ze dat klopt maar het is voor …….eh de messen. Oh zei ik als de messen betaald zijn dan wil ik ze ook meenemen. Dat vond ze wel een leuke grap maar ze ging door met uit te leggen wat cubierto dan wel betekende. Het bleek eenvoudig een bedrag te zijn voor de (gedekte) tafel, “Couvert” te zijn. Iets wat in Nederland, althans in de restaurants waar wij komen, niet meer gebruikelijk is. Daarna hebben nog regelmatig cubierto zien staan maar altijd met een nul er achter.

In de tijd dat we hier zijn hebben we al bijna de belangrijkste bezienswaardigheden bezocht zoals: Peurto Madero, de wijken Recoletta en San Telmo, de winkelstraat La Florida, Plaza San Martin en een aantal mooie parken. Bij het mooie weer dat we tot nu toe hebben gehad hoef je, je in B.A. niet te vervelen, want er is genoeg te zien en te doen.

Op het Plaza Dorrego wordt o.a. dagelijks de Tango gedanst en op zondag is er de “Feria de San Pedro Telmo” een enorme hoeveelheid kraampjes met allerlei vormen van kunstnijverheid en snuisterijen. Op de zondag dat wij er waren ook veel mensen verkleed, van Michelangelo tot captain Hook en ook als Olifant.

In het Parque de la Flor staat een enorme metalen bloem, de “Floralis Generica” van meer dan 20m hoog. De bloem opent zich in de morgen en als het donker wordt sluit hij zich weer. Een fantastisch gezicht.

Een uurtje met de trein vanaf B.A. ligt de stad Tigre. Het is een oase van rust als je uit B.A. komt. Vanuit Tigre kan je een aangename boottocht door de Paraná Delta maken.

De treinreis erheen is ook al een belevenis, maar veel rust krijg je niet. Er wordt, onder luide aankondigingen, van alles te koop aangeboden: chocoladerepen, empanadas, muziek CD’s die ze natuurlijk ook afspelen, gehandicapten met lootjes voor hun organisatie en er was ook een straatzanger of beter gezegd treinzanger.

Bij het station namen we een taxi naar het hotel. Taxichauffeurs rijden over het algemeen zeer beheerst in B.A. ofschoon hun geduld bijna de hele dag op de proef wordt gesteld. Deze keer hadden we voor eerst een agressieve chauffeur die aan het einde van zijn geduld was gekomen. Hij begon enorm te schelden tegen de chauffeur van een personenwagen die hem al een paar keer ingehaald waarbij de auto’s bijna met de zijkant elkaar raakten. Bij de laatste maal hoorde ik onze chauffeur met iets tegen de andere auto tikken. Hij liet trots zien waarmee hij het had gedaan. Een enorme lange spijker! Hij maakte ons duidelijk dat hij deze keer geen schade met de spijker had veroorzaakt maar dat, dat soms wel een anders is.

Tot nu hebben we niets dan lof over de Argentijnen. Ze zijn over het algemeen vriendelijk en behulpzaam. Misschien veranderen we van gedachten als we binnenkort te maken krijgen met de Douane in de haven en de politie onderweg. Er doen op internet wat minder positieve verhalen over deze mensen de ronde.


Volgens onze agent komen er 31 Campers aan met de “Grande Argentina”. Een groot deel hiervan nemen deel aan de Panamericana-Tour van Sea-Bridge, die 1 november had moeten beginnen. Als hun prioriteit krijgen bij de afhandeling in de haven dan krijgen wij onze Camper waarschijnlijk a.s. zaterdag niet uit de haven en zal het wel maandag worden.

Wachten op de Camper is hier geen groot probleem.

Er hangen soms vreemde figuren uit de ramen in Buenos Aires. Dit is geen uitzondering.

Moeder en dochter bij Puerto Madero.

Ria heeft een mooie racket gevonden, maar wat moet ze hiermee in Nederland doen. Het voordeel is wel dat hij niet dikwijls bespannen hoeft te worden. Bij welke sport hoort deze racket?

De enorme grote graftombes op Recoleta's begraafplaats.

De graftombe van Evita (Eva Perron) in Recoleta.

In het winkelcentrum "Galerias Pacifico" is het al kerst.

Met dit dit monument zijn de Engelsen niet zo blij! Het herdenkt de 649 Argentijnse doden die gevallen zijn bij de oorlog om de Malvinas. Of zijn het dan toch de Falkland eilanden?

                                                    Geen wonder dat er zoveel poep op de stoep ligt in B.A.

Plaza San Martin met de Engelse Toren (tot 1982)

In de winkelstraat Florida wordt overdag al de Tango gedanst.

Dit zijn Hanen maar waar worden ze voor gebruikt in Argentinië? Reacties graag!!

Een begin met hindernissen.

Lange tijd verliep alles volgens plan. We leverde de Camper af in de Antwerpse haven op 1 oktober. De geplande aankomst datum van het Grimaldi Ro-Ro schip “Republica Argentina” in Buenos Aires was 31 oktober. We moesten de vluchtdatum reeds in Mei vastleggen toen we nog niet precies wisten wanneer de boot aan zou komen. We boekten de vlucht voor 4 november en dit bleek nu aardig te kloppen. Een week voor vertrek vroeg ik de agent in Buenos Aires nog maar eens om de aankomstdatum te bevestigen. Toen kwam het bericht dat Camper pas twee weken later aan zou komen met een andere boot de “Grande Argentina" De “Republica”had technische problemen en de lading zou in Brazilië omgeladen worden. De rederei vond dat wij toch maar geluk hadden dat we niet op het repareren van de boot hoefden te wachten. Wat een rot smoes! Ton en Anneke, kennissen van ons, http://tonenanneke.waarbenjij.nu/ waren zelf in februari met dezelfde rederei meegevaren en moesten met Camper en al, in Brazilië van boord omdat hun boot zo snel mogelijk terug moest naar Europa. Ze werden netjes naar Buenos Aires gevlogen en zaten, ongeveer 10 dagen in een hotel op kosten van Grimaldi, op de volgende boot te wachten. Het blijkt dus enigszins een routine van Grimaldi te zijn, om de ladingen in Brazilië te combineren zodat er maar één op de twee of drie schepen door hoeft te varen naar Argentinië. Wij probeerde onze vlucht om te boeken omdat we een extra 10 dagen in Buenos Aires wel wat lang vonden. Echter zonder succes. In tussen hadden we e-mail contact met een Belgisch paar gekregen die hun Camper op dezelfde boot hadden staan en reeds een week vóór de eerste verwachte aankomstdatum naar Buenos Aires waren gevlogen.
Ze hadden de naam van onze Weblog op de Camper gelezen toen ze hun Camper in Antwerpen afleverde en hadden ons zo weten te bereiken.
Een dag vóór vertrek, toen ik, zoals gebruikelijk nog een maar extra kopietjes van de paspoorten wilde maken, was Ria’s paspoort spoorloos. Na wat telefoontjes en wat gezoek op internet, besloten we toch maar om zonder paspoort naar Schiphol te gaan want er was tenslotte de mogelijkheid om bij de Marechaussee een nooddocument / tijdelijk paspoort te krijgen. Op Schiphol aangekomen checkte we eerst toch maar de bagage in op mijn naam. Dat zou een extra reden voor de Marecaussee kunnen zijn om te accepteren dat we genoodzaakt waren (dat was volgend internet een vereiste) om te reizen. Achteraf allemaal onzin natuurlijk. De Marechaussee bleek niet bereid om een nooddocument te vestrekken omdat Ria niet kon bewijzen dat ze nog steeds de Nederlandse nationaliteit bezat. We hadden een fotokopie van het vermiste paspoort, uittreksel uit het bevolkingsregister van 2007, rijbewijs, het mocht allemaal niet baten. Dus terug naar huis. Nu zouden toch nog later naar Buenos Aires vliegen zoals we gewenst hadden. Maar hoeveel later? Er zou een verkorte procedure van 3 dagen bestaan om een nieuw paspoort te krijgen. Toen we het nieuwe paspoort aanvroegen beweerde de beambte dat het 4 to 6 weken zou duren. De verkorte procedure was misschien niet op Ria van toepassing omdat ze b.v. wel eens eerder haar paspoort kwijtgeraakt zou kunnen zijn. (Ohjé, onze paspoorten waren in 2000 in Venezuela gestolen).
Na enig heen en weer gepraat werd toch de 3 daagse procedure gestart onder de aanname dat alles ok zou zijn. Inclusief een weekend er tussen, zou het paspoort zes dagen later klaar zijn. Maar wat zou er gebeuren als ze het verlies in 2000 zouden ontdekken? De vluchten werden opnieuw geboekt onder de aanname dat alles ok zou zijn en zo mocht het ook gebeuren want zes dagen later haalde we , in Den Haag, het nieuwe paspoort af.
In de middag voor vertrek ”disaster struck again”. De computer die we mee zouden nemen op reis maakte geen contact meer met het draadloze netwerk. En we hadden ons al verheugd om met onze eigen computer en wifi te kunnen internetten. Veel tijd was er niet meer en na een tijdje zelf geprobeerd te hebben het euvel te verhelpen, was Rob Happel (http://www.clover.nl/ ) bereid even langs te komen want het moest tenslotte maar een kleinigheidje zijn. Rob had het probleem in een half uurtje opgelost maar had toen zoveel dingen gezien die voor onze lange reis toch wel voor verbetering vatbaar waren. Om 20.00 uur, na 3 uur sleutelen, ging Rob pas naar huis.(dank je Rob!!)
Eindelijk, op 10 november, een week na de eerste poging, waren we “Airborne” naar Argentinië.