Vrijdag 20 november kregen we te horen dat we de volgende dag de Camper niet af konden halen maar dat het nu met zekerheid a.s. maandag 23 november zou gebeuren. We moesten dan ook allemaal om 11 uur bij het havenkantoor zijn. Sea-Bridge was er ook zeker van dat het maandag zou gebeuren want op hun website hadden ze geschreven dat het a.s. maandag “Weinachten” zou zijn voor hun deelnemers. Ze zouden dan als “Weinachtgeschenk” hun eigen Campers weer terug krijgen!
Maar ja, de reis naar Iguazu met Mary leek in duigen te vallen als we maandag pas de Camper af konden halen. En de vraag was dan nog of dat het wel zeker was dat het maandag ging gebeuren. We besloten met Mary naar Iguazu te vliegen en de Camper dan later in de week op te halen. Dat was gemakkelijker gezegd dan gedaan. Want in het weekend bleken ook alle vluchten naar Iguazu volgeboekt te zijn. Dus bleef ons geen andere keuze dan af te wachten en nog een paar leuke en nuttige dingen in Buenos Aires te doen zoals El Caminito en de mogelijke Camperopslagplaatsen rond Buenos Aires te bezoeken. El Caminito bestaat uit een aantal straten met oude kleurrijke huizen, restaurants en winkeltjes in de wijk La Boca. De muren en daken bestaan uit golfplaten die de emigranten in de 19de en 20ste eeuw verfde met bonte kleuren om het geheel een beetje op te fleuren.
Typische huizen in El Caminito.
In El Caminito wordt ook de Tango gedanst.
Dit is het gebouw dat in de meeste reisgidsen staat. Jammer genoeg was het licht toen wij er waren heel slecht om mooie foto's te maken.
Evita en Maradonna waren er ook.
Via het Internet hadden we drie mogelijke Camperopslagplaatsen op 20 á 30 km afstand van het stadcentrum van Buenos Aires gevonden. Omdat wij en ook Rudi en Berlinda van plan zijn de Camper in maart volgend jaar voor een tijdje in Argentinië te laten staan besloten we met z’n vieren plus chauffeur de mogelijkheden te gaan bekijken. Er kwam geen duidelijke favoriet uit de bus omdat ze alle drie voor- en nadelen hadden. Op de weg terug naar het hotel en na de hele dag met ons rondgereden te hebben vroeg de chauffeur: “zoeken jullie een parkeerplaats voor je Camper”. We dachten dat hij een grapje maakte tot hij zei: “maar waarom willen jullie buiten de stad staan, mijn vader had vroeger ook een Camper en had een mooie plaats in de stad”. Wij waren stom verbaasd dat hij daar nu mee aan kwam maar gingen toch in op zijn voorstel om de plaats te gaan bekijken.
Met Rudi en Berlinda bij de Campingbazin in Tigre.
Sommige mensen stallen hun Camper wel erg lang in Tigre.Maandag ochtend om 9 uur belde ik de agent om te zeggen dat we de Camper toch vandaag af wilde halen omdat we geen vlucht naar Iguazu hadden kunnen boeken. Oh, zei de dame, goed dat je belt want het gaat vandaag om 11 uur toch niet door. We hebben hemel en aarde bewogen om de papierwinkel in de haven te versnellen en we hadden de toezegging dat het vandaag zou gebeuren maar helaas. Toen maar snel Rudi en Berlinda gebeld voordat ze op weg gingen naar de haven. Ze waren al gepakt en besloten toch naar de haven te gaan. Om 11 uur belde ze en stelde voor dat wij ook naar de haven zouden komen omdat bijna iedereen er was inclusief alle Sea-Bridge tour deelnemers. Dus misschien ging er toch nog iets gebeuren.
Hier spraken we met een paar deelnemers die ook met de “Republica Argentina” onderweg waren geweest als passagier met hun Campers. Hieruit bleek dat deze keer de moterschade wel degelijk echt was geweest tot grote ergernis en verdriet van de passagiers. Ze hadden buiten Dakar, meer dan een week op zee gedobberd terwijl de crew had geprobeerd het zaakje te repareren. Gedurende die tijd was er weinig water beschikbaar, de airconditioning werkte maar minimaal en het hele dek was vol met kakkerlakken. Nadat één passagier in overspannen toestand naar het ziekenhuis moest worden vervoerd besloot de kapitein uiteindelijk om de andere passagiers ook in Dakar aan land te brengen om vandaar naar Argentinië te vliegen. De Campers werden in Dakar omgeladen op de “Grande Argentina”.
In de Haven zagen we ook de Duitser Michael druk doende om zijn papieren in orde te maken. Michael hadden we een week eerder op het kantoor van de agent ontmoet. Hij zei toen dat hij geen zin had om de agent USD 300 te betalen voor de havenformaliteiten. Hij zou het zelf doen en had in het Internet een lijst met acht punten gevonden die hij in de haven moest afwerken. Hij gaf wel toe dat zijn gebrek aan kennis van de Spaanse taal een handicap was en hij zocht nog iemand die dat probleem voor hem kon oplossen. In de haven zagen we hem lopen van gebouw naar gebouw en van loket naar loket met een Zweedse die we eerder hadden leren kennen. Het Zweedse koppel had zelf besloten om de USD 300 te betalen aan de agent om van de ergernis af te zijn. Dit stoorde Michael in het geheel om de vrouw te vragen hem te helpen. Ze was twee dagen lang met Michael op stap om zijn zaakje te regelen. De Duitsers die van de situatie afwisten spraken er schande van en lieten hem dat ook wel merken. “I am going to kill her if Michael leaves the port with his Camper before us”, zei de Zweedse echtgenoot. Om 16.00 uur toen wij nog vertwijfeld aan de haven stonden te wachten reed Michael triomfantelijk de havenpoort uit.
Vanaf 18.00 uur reed de rest van de ongeveer 25 campers de haven uit. Toen we bij onze geplande overnachtingplaats bij de haven aankwamen stonden de Zweden er al en het eerste wat we deden was kijken of zijn vrouw nog in leven was.
"Argentina, here we come"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten