Panamericana: Reisverslag 39 – Uruguay: van Punta del Este naar de grens met Brazilië.

150 km ten westen van Montevideo ligt de mondaine badplaats Punta de Este. Gedurende het hoogseizoen zijn er vooral veel Argentijnen en ligt er elke dag wel weer een ander cruiseship.

Bij Punta del Este eindigt de Rio de la Plata (al lijkt het al honderden kilometers niet meer op een rivier) en begint de Atlantische Oceaan. In Punta del Este woont ook Hartmut, mijn gepensioneerde oud-collega. Onze laatste zakelijke ontmoeting was in Buenos Aires in 1992 en het was logisch om de gelegenheid waar te nemen om weer een beetje bij te kletsen over o.a. onze gemeenschappelijke tijd in Londen en zijn activiteiten in Uruguay.

Panorama van Punta del Este. Cruiseschepen kunnen er niet aanleggen en de passagiers moeten met bootjes naar de wal worden gebracht.

Punta del Este met rechtsonder de oud-collega’s aan het bijkletsen.

Op het strand van Punta del Este komt een hand te voorschijn uit het zand. De oorsprong hiervan is ons onbekend maar het zou wel eens een variatie kunnen zijn op de grote hand die in Chili uit de Atacama woestijn te voorschijn komt.

Van Punta del Este langs de kust naar het noorden, naar de grens met Brazilië, ligt de ene badplaats naast de andere, ieder met zijn eigen karakter en daardoor ook een eigen publiek. Na La Paloma, Valizas, Punta Diablo en Aqua Dulces, reden we naar het “Parque Nacional de Santa Teresa”. Dit nationaal park heeft zijn oorsprong in het fort “Fortaleza de Santa Teresa”. Het bestaat verder uit een groot en mooi aangelegd park met veel palmbomen en prachtige stranden. In een deel van het park is ruimte gemaakt voor een enorme grote camping met wel plaats voor 4000 tenten, caravans of campers.

Op de camping in La Paloma neemt men de registratie wel erg serieus. Er worden namelijk digitale fingerafdrukken genomen.

Nee deze mensen gaan niet op safari. Ze worden per 4x4 over de duinen vervoerd naar de autovrije badplaats en natuurpark Cabo Polonio.

Het strand van Valizas

Valizas met op de achtergond de hoge duinen van Cabo Polonio.

Het strand bij Aqua Dulces.

Ons overnachtingplaatsje in Aqua Dulces. Ria voelde er zich niet veilig omdat het te eenzaam was.

Het “Parque Nacional de Santa Teresa” met rechts de bloemenkas uit de 19^de eeuw.

Het fort “Fortaleza de Santa Teresa”. De Portugezen begonnen met de bouw in 1762 maar de Spanjaarden pikte het in 1763 in en bouwde het af. In de dertiger jaren van de vorige eeuw werd het gerestaureerd.

Dit deel van het fort vond Ria het leukste.

In het westen van Uruguay ligt ook het nationaal park “Quebrada de los Cuervos”, wat zo iets als kraaienkloof betekent. Maar er zijn helemaal geen kraaien te bekennen, wel een groot aantal gieren die boven de kloof cirkelen. In het park is een wandeling uitgezet waarbij je twee keer in de kloof naar het riviertje loopt en weer terug omhoog. Er zitten een aantal steile stukken in de wandeling, over rotsen maar gelukkig hangen er hier en daar touwen om jezelf omhoog te trekken of vast te houden bij de afdaling. Wij stonden met de camper in het park onder mooie grote populieren, tot om 10 uur s’avonds de parkwachter kwam met het advies om een stuk lager te overnachten en op enige afstand van de populieren, want het zou heftig gaan regenen met tegelijk harde wind tot mogelijk orkaansterkte. Dus besloten we met enige tegenzin om in te pakken en te evacueren naar een veiliger plaatsje. Misschien komt het wel doordat we goede slapers zijn maar we hebben geen regen gehoord en zelfs geen zuchtje wind gevoeld.