Zodra we in Peru waren heette de nieuwe weg niet langer de Estrado do Pacifico maar de Interoceanico Sur. Dit geeft aan dat de nadruk bij Brazilianen ligt op hun een verbinding met de Pacifische Oceaan en bij de Peruanen als een verbinding tussen de twee oceanen.
Na 225km door een regenwoud gereden te hebben gingen via de nieuwe brug (juli 2011) over de Rio Madre de Dios en kwamen in Puerto Maldonado aan.
Wij hadden er op gerekend om in de buurt van het vliegveld bij de Inãpari Lodge te kunnen overnachten. Deze had namelijk een kampeerplaats volgens Lonely Planet. Helaas was ons boek van 2000 (toen we voor de eerste keer Peru bezochten) en bleek de Inãpari lodge niet meer te bestaan. Omdat we geen ander adres hadden en toch dicht bij het vliegveld waren dachten daar wel op een parkeerterrein te kunnen overnachten. Eerst ging dat niet, toen weer wel, toen weer niet, tot er een man in een mooi uniform bij kwam en zei dat hij het wel voor ons zou regelen dat we er konden parkeren. We vonden vreemd dat er allerlei papieren moesten ingevuld en dat er van alle kanten foto’s van de camper werden genomen. Maar het werd duidelijk toen wij de sleutels moesten afgeven. Hun zouden namelijk voor ons op de camper passen maar we mochten er niet overnachten.
Toen deze man zoveel foto’s van onze camper maakte, vonden wij dat we ook maar een foto van hem moesten hebben.
Tijdens het geharrewar op het vliegveld had iemand gezegd dat het misschien wel bij Hostal Espãnol zou lukken om te parkeren. De dame bij de receptie was erg vriendelijk maar ze dacht niet dat het mogelijk was om de camper te parkeren maar ze zou het navragen. Het werd snel donker en we hadden we een oplossing nodig. Nee, zei de dame uiteindelijk we laten alleen onze gasten hier parkeren. “Dus als we hier een kamer huren mogen we parkeren” zei ik. “Ja” was het antwoord. “En wat kost een kamer”? “30 Soles per nacht” (Euro 8,00). Dus betaalde wij 30 Soles en parkeerde de camper. We hebben er even aan gedacht om ook werkelijk de kamer te benutten. Maar toen we de deur open deden en er een grote zwarte kever boven het bed rond zagen kruipen was de beslissing snel genomen.
Ook in Puerto Maldonado werd gewaarschuwd voor Dengue (knokkelkoorts). Het is wel typisch dat de reisadviezen voor Zuid Amerika zich steeds op Malaria concentreren, terwijl dat in het continent zelf de nadruk op dengue ligt. Misschien komt het doordat de pharmaseutische industrie hier niets aan kan verdienen.
Ria’s favoriete vervoermiddel in Maldonado.
Maldonado zelf heeft de toerist niet veel te bieden maar het is een excellent uitgangspunt voor een bezoek aan één van de vele Jungle Lodges langs de Rio Madre de Dios en de Rio Tambopata. Wij kozen voor een driedaagse tocht naar de Wasai Tambopata Lodge. (http://www.wasai.com/)
Het startpunt van onze tocht was in de Wasai Lodge in Maldonado. Vanwaar je ook een mooi uitzicht hebt op de nieuwe brug.
We hadden nog wat tijd over en de gids nam ons mee naar de lokale markt. Interessant was om te zien uit welke enorme grote vruchten de brazielnoten komen. http://nl.wikipedia.org/wiki/Paranoot
Na een mini-bus ritje van drie kwartier en twee uur met een snelle speedboat over de Rio Tambopata kwamen we bij de lodge aan. Voor twee personen namen ze wel erg veel toiletpapier mee. We begonnen te twijfelen aan de hygiëne in de lodge.
Sommige boten die we onderweg tegenkwamen waren zo zwaar beladen dat de speedboat snelheid moest minderen.
Grote dieren zagen we niet tijdens de “jungle walk” maar de kleintjes waren ook interessant zoals de Uilvlinder. http://nl.wikipedia.org/wiki/Caligo_eurilochus. Ria geeft aan hoe groot de stam van deze boom is. Maar ja, dan moet je natuurlijk wel Ria kennen. In de kleine torentjes groeien de larves van de Cicada. http://en.wikipedia.org/wiki/Cicada.
Tijdens de nacht wandeling zagen we o.a. een http://en.wikipedia.org/wiki/Tarantula, een wandelende tak en de lichtgevende Click Beetle. http://en.wikipedia.org/wiki/Click_beetle.
De Wasai Tambopata Lodge. Het was er erg rustig. We zagen er nooit meer dan 3 of 4 andere gasten.
Een belangrijk onderdeel was het bezoek aan de zogenaamde Clay Lick. Voor zonsopgang moesten we op stap om de Macaws van de klei te zien genieten. http://en.wikipedia.org/wiki/Macaw . De klei neutraliseert de deels giftige vruchten die de Macaws graag eten.
We bezochten ook de tuin van de overburen: het El Gato Guest House.
We waren eigenlijk naar het El Gato Guest House gegaan om daar bij de waterval te zwemmen. De gids ging voor op maar voordat hij het water bereikte zakte hij tot over zijn knieën in de modder. Het zag er even naar uit dat hij eruit getrokken zou moeten worden.
Een witte (buik) kaaiman.
In twee dagen reden we de 500km van Maldonado naar Cusco. De tweede dag was het heel slecht weer. Veel regen en zelfs natte sneeuw. Daardoor hebben we helaas weinig van dit deel van het Andes gebergte kunnen zien. We moesten de tot nu toe hoogste pas over van 4725m en later volgde er nog twee van over de 4000m.
Dit is niet wat je misschien denkt, het Hilton hotel in Peru. Tijdens verkiezingscampagnes worden er in Peru geen posters geplakt maar worden er veel huizen besmeurt met verf. Deze kandidaat heette geen Hilton maar Hilthon. Foutje!
Pas bij de laatste afdaling richting Cusco werd het droog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten