Reisverslag 17 - Nationaal Park Los Glaciares - Perito Moreno Gletsjer.

Het Nationaal Park Los Glaciares ligt direct boven het Nationaal Park Torres del Paine.
Maar om van het laatst genoemde park, het eerste te bereiken moet je de grens over van Chili naar Argentinië en ook nog 330 km rijden. Op weg naar El Calafate maakten we over een afstand van 80 km voor het eerst kennis met het zeer slechte wegdek van de Ruta 40 in het zuiden van Argentinië. Over de 80 km deden we meer dan 3 uur.
De belangrijkste bezienswaardigheden van het 6000 vierkantenkilometer grootte Nationaal Park Los Glaciares zijn: de Perito Moreno gletsjer in het zuiden en het Fitz Roy gebergte in het noorden. De Perito Moreno mag dan wel niet de grootste gletsjer van Argentinië zijn, het is zeker wel de meest imposante. Het uiteinde van de gletsjer is U-vormig en is ongeveer 5 km breed. Het uiteinde bestaat uit een verticale wand met een hoogte variërend tussen 40 en 60 m. De gletsjer schuift langzaam maar voordurend het Lago Argentino in. Daardoor breken er regelmatig grote stukken van de gletsjer af die dan met groot kabaal in het meer storten.

We gaan voor de zoveelste keer maar weer de grens over.

Bij de ingang van het park mochten we overnachten.

Ria bij de gletsjer. (Deze foto hadden we ook nodig voor de Earth Cache)

We hadden geluk, vanaf 12.00 uur scheen de zon. (Het panorama kan vergroot worden door te dubbelklikken op de foto)

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
De zon kleurde de gletsjer op verschillende plaatsen mooi blauw.
 

Een groot stuk ijs breekt van de gletsjerwand af en stort in het meer.

Deze vogeltjes waren de gehele dag actief rond de Camper.

We hadden graag op de parkeerplaats bij de gletsjer willen overnachten maar dit wordt sinds 1 januari niet meer gedoogd. Aan het Lago Roca, ook binnen het park, vonden we misschien wel een beter plaatsje. Vlak in de buurt begon namelijk de wandeling naar de top (1282 m) van de Cristal berg (Cerro de los Cristales). In vergelijking met de Alpen is dit niet hoog maar daar begin je dan ook meestal al op grotere hoogte met de wandeling. Omdat we op 220 m begonnen werd het toch nog een pittige en vooral steile wandeling.

 

Ons plaatsje aan het Lago Roca.

Bij het meer zaten veel Ibissen.

Het weer zag er niet best uit bij het begin van de wandeling.

Uitzicht op Lago Roca en een zijarm van Lago Argentina.

Panorama bij de afdaling van de Cristal berg.

 

Deze en meer plantjes zagen we bij de wandeling naar de top van de Cristal berg.

Reisverslag 16 - Nationaal Park Torres del Paine.

Torres del Paine word beschouwd als één van de mooiste nationaal parken in Zuid-Amerika. Het ligt ongeveer 100 km ten noorden van Puerto Natales en grenst aan Argentinië. Om het 1810 vierkantenkilometer grote park echt te verkennen moet je bereid zijn te wandelen.
De bekendste meerdaagse wandelingen zijn de “W”en het “”Circuit”. De “W” wordt door de “Circuit” wandelaars gezien als de “watjes” wandeling omdat je niet in tenten hoeft te overnachten en daardoor aanzienlijk minder bagage hoeft mee te slepen. Wij waren pas echte “watjes” omdat we kozen voor dagwandelingen en in ons eigen comfortabele bed in de Camper sliepen. Ria was reeds op de eerste dag uitgeschakeld voor verder wandelen in het park. Ze verzwikte haar voet toen we naar de Lago Grey Mirador liepen om de grote afgebrokkelde stukken ijs van de Lago Grey Gletscher te bekijken. De Chileen die ons de weg wees noemde het, het “ijskerkhof”.

Op weg naar de ingang van het park was een estancia vol met bloemen.

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

IJsbergjes in Lago Grey.

 

Condor (mannetje) boven Lago Grey.

Lago del Torres en Rio Paine.

 

We hadden op het Internet een leuke geocache gevonden, op een eiland in Lago Pehoe. Op het eiland stond een hotel en als we de cache gevonden zouden hebben zouden we van René, de hotelmanager, een presentje krijgen. Met enige moeite vond Rudi de cache maar toen we het resultaat aan René wilde laten zien was hij nergens te vinden. Tegenover het hotel was ook een mooie wandeling naar “mirador condor”. Aan het overgroeide pad te zien werd deze wandeling weinig gelopen. Het pad ging door een mooie begroeiïng en op de top aangekomen cirkelde er ook nog een paar condors rond.

 

 

Uitzicht op de Cuernos (hoorns) del Paine vanaf het Pehoe Lake Hotel.

Een deel van de flora in Torres del Paine.

Het uitzicht en de begroeiïng tijdens de “mirador condor” wandeling.

Het Lago Pehoe met het hotel (een dag na ons bezoek met veel mooier weer).

Bij een bezoek aan de waterval “Salto Grande” hoorde ik Anton, Anton roepen maar ik herkende niemand in de menigte tot een man met een hoed op naar me toe kwam. Het was Egon Rabe een oud-collega, die in zijn eentje aan het reizen was door Patagonië. Later op de dag zagen we elkaar nog eens en hadden we wat tijd om bij te kletsen tot zijn bus vetrok naar Puerto Natales.

Salto Grande.

De enige manier om de Torres del Paine, drie hoge granieten torens, in hun geheel te kunnen zien is met een dagwandeling van 8 uur. Om aan het begin punt te komen, bij het Hosteria las torres, moet je 7 km rijden met aan het begin een klein bruggetje. Op een bord bij het bruggetje staat dat voertuigen niet breder mogen zijn dan 2,1m en niet zwaarder dan 1500 kg. Ook moeten alle passagiers te voet over de brug. Vooral het laatste maakte de meeste mensen zorgen. De avond voor de wandeling stonden we vlak bij het bruggetje en zagen voertuigen over de brug rijden die minimaal 4000 kg moesten wegen. Dus besloten we, met succes, het ook maar te wagen om met onze bijna 4000 kg zware Camper over het bruggetje te rijden. We zijn er niet doorgezakt maar liepen aan de zijkant wel een deuk op omdat een meereisende Oostenrijker drukker bezig was met het maken van foto’s dan met het loodsen van mijn Camper over de brug, zoals afgesproken. De wandeling naar de Torres del Paine was pittig en we werden de gehele tijd in spanning gelaten of onze moeite wel beloond zou worden omdat de drie torens vaak in wolken gehuld zijn. Het laatste stuk naar boven was volgens onze Belgische vrienden een echte “kuitenbijter” maar we werden beloond met een praktisch wolkenloze hemel toen we boven aan kwamen.

Het bruggetje met het waarschuwingsbord.

Er was niet veel ruimte over en de deuk op de heenweg werd niet herhaald op de terugweg.

Het uitzicht op de Torres del Paine, aan het einde van de wandeling.

Een klein deel van de fauna in Torres del Paine.

Een Nandoe in een prachtige omgeving.

Rudi in actie.

Schaapherders met hun kudde bij de uitgang van het park.

Reisverslag 15 - van Tierra del Fuego naar Torres del Paine.

Van de veerboot over de Straat van Magallan reden we via Punta Arenas and Puerto Natales naar het volgende hoogtepunt van de reis, het Nationaal Park “Torres del Paine” Een afstand van ongeveer 600 km. Onderweg hadden we een hele leuke ervaring in “Morro Chico” en bezochten we ook nog de “Cueva del Milodón”.
Punta Arenas, met 130.000 inwoners, is de zuidelijkste stad van Chili en volgens onze reisgids is het “downright stingy with good weather”. Wij kunnen dit beamen. We maakten een mooie wandeling door het Natuurreservaat “Magallanes” (ja, bijna alles in dit deel van de wereld heet Magallanes) en toen we boven op de berg bij het uitzichtpunt aankwamen was het ijskoud en was de wind zo sterk dat we bijna niet meer op onze benen konden blijven staan. Iemand heeft eens gezegd: “de Patagonische wind spaart vrouw nog kind”. Mijn ervaring is dat mannen ook niet gespaard worden maar dat rijmt waarschijnlijk niet. Ria had in Punta Arenas ook haar eerste ervaring met het gezondheidswezen in Chili en was aangenaam verrast.

De boshokjes zijn wel heel bijzonder in Chili.

Op weg naar Puerto Natales waren heel veel Lupines.

In Morro Chico was een Geocache maar die bleek op een grote rots te liggen midden in een Estancia. De poort was gesloten en zoals gewoonlijk was het gehele terrein omheind. Terwijl we stonden te verzinnen wat we nu zouden doen, sprak een man met een vishengel ons aan en vroeg of hij misschien kon helpen. Hij wist dat de eigenaar van de Estancia er zelf niet woonde en dat we het terrein wel zouden mogen betreden. Hij rade ons toch zekerheidshalve aan om toestemming te vragen bij de politie aan de overkant van de weg. Voordat de visser wegging zei hij dat we een paar kilometer verder op bij hem gratis mochten kamperen. Zijn vrouw en zoon zouden ons met plezier ontvangen. Met toestemming van de politie gingen we richting de 40 á 50m hoge rots om de cache te vinden. Een werkelijk unieke locatie voor een geocache. Net nadat we de cache gevonden hadden vloog een condor talrijke rondjes op lage hoogte boven de rots. Je zou haast denken dat de condor de cache bewaakte.

De geocache rots in Morro Chico.

Berlinda was de gelukkige vinder van de cache.

De vrouwtjes Condor hielt toezicht over de rots.

 
We besloten het aanbod van de visser aan te nemen en reden naar zijn grondstuk. Een vriendelijke jongen kwam ons tegemoet en wees ons aan waar we konden staan. Een mooi plaatsje met bescherming van de Patagonische wind. Korte tijd later kwam de zoon ons halen om koffie te komen drinken bij zijn moeder en onderweg liet hij ook hun fotogenieke alpaca’s zien. Na de koffie kregen we ook nog een fles Chileense wijn. Bij het afscheid de volgende dag werd nogmaals herhaald dat de overnachting gratis was. Chileense gastvrijheid ten top!!
 

Ons plaatsje bij de visser die een vrijetijdsboer bleek te zijn uit Punta Arenas.

Hier zagen we voor de eerste keer dit bijzondere bloemetje, de “Zapatito de la Virgen” (Calceolaria Uniflora)

 
 
 
Op de koffie bij de gastvrije familie.
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

Een fotogenieke Alpaca.

In bijna elk meertje langs de weg stonden flamingo’s.

 

De beslissing om onderweg van Puerto Natales naar Torres del Paine ook de grot “Cueva del Milodón” te bezoeken was een voltreffer. Niet alleen vanwege de rots maar ook de mooie omgeving met veel wilde bloemen en twee jonge vosjes die gewillig poseerden.

De grot is enorm. Het is 70m breed, 30m hoog en 220m diep. De grot is vooral bekend geworden door de vondst, in 1895, van een prehistorisch dier, de Milodón. Er zijn ook bewijzen gevonden in de grot dat deze al 10.000 geleden door mensen werd bewoond. De Engelsen wilde graag een Milodón hebben voor London Zoo en stuurde vergeefs een expeditie naar Patagonië om er eentje te vangen.

De ingang van de grot.

De blik van binnen naar buiten.

De baby Milodón. De echte moet staande wel 4m hoog geweest zijn.

De geweldige flora rond de grot.

De spelende vosjes bij de grot.

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

 
Puerto Natales
 
 
 
 

Zwart-Nek Zwanen in Puerto Natales.

Koffie en een sigaretje aan de boulevard in Puerto Natales.