De bekendste meerdaagse wandelingen zijn de “W”en het “”Circuit”. De “W” wordt door de “Circuit” wandelaars gezien als de “watjes” wandeling omdat je niet in tenten hoeft te overnachten en daardoor aanzienlijk minder bagage hoeft mee te slepen. Wij waren pas echte “watjes” omdat we kozen voor dagwandelingen en in ons eigen comfortabele bed in de Camper sliepen. Ria was reeds op de eerste dag uitgeschakeld voor verder wandelen in het park. Ze verzwikte haar voet toen we naar de Lago Grey Mirador liepen om de grote afgebrokkelde stukken ijs van de Lago Grey Gletscher te bekijken. De Chileen die ons de weg wees noemde het, het “ijskerkhof”.
Op weg naar de ingang van het park was een estancia vol met bloemen.
IJsbergjes in Lago Grey.
Condor (mannetje) boven Lago Grey.
Lago del Torres en Rio Paine.
We hadden op het Internet een leuke geocache gevonden, op een eiland in Lago Pehoe. Op het eiland stond een hotel en als we de cache gevonden zouden hebben zouden we van René, de hotelmanager, een presentje krijgen. Met enige moeite vond Rudi de cache maar toen we het resultaat aan René wilde laten zien was hij nergens te vinden. Tegenover het hotel was ook een mooie wandeling naar “mirador condor”. Aan het overgroeide pad te zien werd deze wandeling weinig gelopen. Het pad ging door een mooie begroeiïng en op de top aangekomen cirkelde er ook nog een paar condors rond.
Uitzicht op de Cuernos (hoorns) del Paine vanaf het Pehoe Lake Hotel.
Een deel van de flora in Torres del Paine.
Het uitzicht en de begroeiïng tijdens de “mirador condor” wandeling.
Het Lago Pehoe met het hotel (een dag na ons bezoek met veel mooier weer).
Bij een bezoek aan de waterval “Salto Grande” hoorde ik Anton, Anton roepen maar ik herkende niemand in de menigte tot een man met een hoed op naar me toe kwam. Het was Egon Rabe een oud-collega, die in zijn eentje aan het reizen was door Patagonië. Later op de dag zagen we elkaar nog eens en hadden we wat tijd om bij te kletsen tot zijn bus vetrok naar Puerto Natales.
Salto Grande.
De enige manier om de Torres del Paine, drie hoge granieten torens, in hun geheel te kunnen zien is met een dagwandeling van 8 uur. Om aan het begin punt te komen, bij het Hosteria las torres, moet je 7 km rijden met aan het begin een klein bruggetje. Op een bord bij het bruggetje staat dat voertuigen niet breder mogen zijn dan 2,1m en niet zwaarder dan 1500 kg. Ook moeten alle passagiers te voet over de brug. Vooral het laatste maakte de meeste mensen zorgen. De avond voor de wandeling stonden we vlak bij het bruggetje en zagen voertuigen over de brug rijden die minimaal 4000 kg moesten wegen. Dus besloten we, met succes, het ook maar te wagen om met onze bijna 4000 kg zware Camper over het bruggetje te rijden. We zijn er niet doorgezakt maar liepen aan de zijkant wel een deuk op omdat een meereisende Oostenrijker drukker bezig was met het maken van foto’s dan met het loodsen van mijn Camper over de brug, zoals afgesproken. De wandeling naar de Torres del Paine was pittig en we werden de gehele tijd in spanning gelaten of onze moeite wel beloond zou worden omdat de drie torens vaak in wolken gehuld zijn. Het laatste stuk naar boven was volgens onze Belgische vrienden een echte “kuitenbijter” maar we werden beloond met een praktisch wolkenloze hemel toen we boven aan kwamen.
Het bruggetje met het waarschuwingsbord.
Er was niet veel ruimte over en de deuk op de heenweg werd niet herhaald op de terugweg.
Het uitzicht op de Torres del Paine, aan het einde van de wandeling.
Een klein deel van de fauna in Torres del Paine.
Een Nandoe in een prachtige omgeving.
Rudi in actie.
Schaapherders met hun kudde bij de uitgang van het park.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten