Punta Arenas, met 130.000 inwoners, is de zuidelijkste stad van Chili en volgens onze reisgids is het “downright stingy with good weather”. Wij kunnen dit beamen. We maakten een mooie wandeling door het Natuurreservaat “Magallanes” (ja, bijna alles in dit deel van de wereld heet Magallanes) en toen we boven op de berg bij het uitzichtpunt aankwamen was het ijskoud en was de wind zo sterk dat we bijna niet meer op onze benen konden blijven staan. Iemand heeft eens gezegd: “de Patagonische wind spaart vrouw nog kind”. Mijn ervaring is dat mannen ook niet gespaard worden maar dat rijmt waarschijnlijk niet. Ria had in Punta Arenas ook haar eerste ervaring met het gezondheidswezen in Chili en was aangenaam verrast.
De boshokjes zijn wel heel bijzonder in Chili.
Op weg naar Puerto Natales waren heel veel Lupines.
In Morro Chico was een Geocache maar die bleek op een grote rots te liggen midden in een Estancia. De poort was gesloten en zoals gewoonlijk was het gehele terrein omheind. Terwijl we stonden te verzinnen wat we nu zouden doen, sprak een man met een vishengel ons aan en vroeg of hij misschien kon helpen. Hij wist dat de eigenaar van de Estancia er zelf niet woonde en dat we het terrein wel zouden mogen betreden. Hij rade ons toch zekerheidshalve aan om toestemming te vragen bij de politie aan de overkant van de weg. Voordat de visser wegging zei hij dat we een paar kilometer verder op bij hem gratis mochten kamperen. Zijn vrouw en zoon zouden ons met plezier ontvangen. Met toestemming van de politie gingen we richting de 40 á 50m hoge rots om de cache te vinden. Een werkelijk unieke locatie voor een geocache. Net nadat we de cache gevonden hadden vloog een condor talrijke rondjes op lage hoogte boven de rots. Je zou haast denken dat de condor de cache bewaakte.
De geocache rots in Morro Chico.
Berlinda was de gelukkige vinder van de cache.
De vrouwtjes Condor hielt toezicht over de rots.
We besloten het aanbod van de visser aan te nemen en reden naar zijn grondstuk. Een vriendelijke jongen kwam ons tegemoet en wees ons aan waar we konden staan. Een mooi plaatsje met bescherming van de Patagonische wind. Korte tijd later kwam de zoon ons halen om koffie te komen drinken bij zijn moeder en onderweg liet hij ook hun fotogenieke alpaca’s zien. Na de koffie kregen we ook nog een fles Chileense wijn. Bij het afscheid de volgende dag werd nogmaals herhaald dat de overnachting gratis was. Chileense gastvrijheid ten top!!
Ons plaatsje bij de visser die een vrijetijdsboer bleek te zijn uit Punta Arenas.
Hier zagen we voor de eerste keer dit bijzondere bloemetje, de “Zapatito de la Virgen” (Calceolaria Uniflora)
Op de koffie bij de gastvrije familie.
Een fotogenieke Alpaca.
In bijna elk meertje langs de weg stonden flamingo’s.
De beslissing om onderweg van Puerto Natales naar Torres del Paine ook de grot “Cueva del Milodón” te bezoeken was een voltreffer. Niet alleen vanwege de rots maar ook de mooie omgeving met veel wilde bloemen en twee jonge vosjes die gewillig poseerden.
De grot is enorm. Het is 70m breed, 30m hoog en 220m diep. De grot is vooral bekend geworden door de vondst, in 1895, van een prehistorisch dier, de Milodón. Er zijn ook bewijzen gevonden in de grot dat deze al 10.000 geleden door mensen werd bewoond. De Engelsen wilde graag een Milodón hebben voor London Zoo en stuurde vergeefs een expeditie naar Patagonië om er eentje te vangen.
De ingang van de grot.
De blik van binnen naar buiten.
De baby Milodón. De echte moet staande wel 4m hoog geweest zijn.
De geweldige flora rond de grot.
De spelende vosjes bij de grot.
Puerto Natales
Zwart-Nek Zwanen in Puerto Natales.
Koffie en een sigaretje aan de boulevard in Puerto Natales.
Hoi Ria en Anton ik merk dat jullie het naar je zin hebben daar Ik blijf de veslagen mooi vinden en de foto's geweldig.
BeantwoordenVerwijderenHier gaat alles zo zijn gangetje
Wim W