Van Jardim was het ongeveer nog 1000km verder naar het noorden naar het volgende hoogte punt het national park Chapada dos Guimarães. Halverwege zou volgens onze reisgids Coxim liggen. Een leuk stadje aan een rivier waar je ook leuke boottochtjes zou kunnen maken. Maar we hadden op het internet geen campeerplaats gevonden. Waarschijnlijk omdat de meeste camperaars er voorbij racen op weg naar de Pantanal. In onze reisgids stond het adres van een toeristenbureau. Maar ja, als je geen straatnamen kan vinden wordt het moeilijk. Toen we het ergens gingen vragen waren we er nog maar een paar honderd meter vandaan Op het gebouw zou Prefectura staan. Maar hoe zit dat want Prefectura is de haven politie. Toen we er binnen keken zagen we een souvenirwinkel. Hadden we het verkeerd begrepen? Nee, de dame in het winkeltje wees ons naar een deur waarna we in een nauwe gang terecht kwamen met 4 of 5 deuren en op eentje stond zo iets als toerisme. De deur was op slot maar plotseling stond er heel vriendelijk dame achter ons met maar één hand. “is het bureau gesloten”. vroeg ik. “Nee”zei ze maar niettemin loodste ze ons het kantoortje ernaast binnen. Vanaf dat moment begon een staaltje van Braziliaanse hulpvaardigheid. Er zaten drie vriendelijke mannen in, die uiteindelijk begrepen dat wij een camping zochten. Ze begonnen driftig te telefoneren tot eentje zei dat we 10 minuten moesten wachten. Tijdens het wachten vroeg ik of er ergens internet was in het stadje. “Nee” zeiden ze maar gebruik onze computer maar. Na enige tijd kwam er een uitbundige en vriendelijk jongeman binnen die zich in het Engels voorstelde als Ariel Albrecht. Ariel stelde een paar vragen en wist toen precies wat we nodig hadden. Hij tekende een kaartje hoe we bij de camping Cachoeira das Palmeiras konden komen. De camping lag ongeveer 25km van Coxim aan de Rio Taquari. Nu wilde we ook nog internetten. “Geen probleem” zei hij, “ik ben met de fiets volg me maar”. Tot overmaat van ramp liep er onderweg ook nog zijn ketting af. Hij liep mee het internetcafé in en sprak een paar woorden met de eigenaar. We namen afscheid van hem en vroegen of we hem nog iets schuldig waren. “nee” zei hij “ik ben blij dat ik jullie kon helpen”. Toen we klaar waren met internetten mochten we niet betalen omdat Ariel dat al gedaan had. Nou, hoe dikwijls maak je zo iets mee?
Ariel op weg met ons naar het internetcafé.
Het uitzicht van de camping op Rio Taquari en de watervallen.
Je kon al merken dat we dichter bij de evenaar waren. De temperatuur in de Camper werd onbehagelijk met 42 °C. Intussen hebben we ook al 45°C gemeten.
De omgeving van Coxim is heel populair bij de Braziliaanse sportvissers. Op de camping Cachoeira das Palmeiras stond dan ook een grote groep uit Guaira ongeveer 700km ten zuiden van Coxim. Ze waren er met een nogal oude bus, tenten and talloze grote vriezers voor de vangst maar ook het eten en vooral om het bier koud te houden. Ze waren stuk voor stuk heel vriendelijk maar niemand sprak iets ander als Portugees. Raul, een derde generatie Duitser werd verwacht met ons te communiceren maar de arme man kwam niet veel verder dan “Guten Tag”. Op de eerste dag liet Raul tros zijn 9kg zware Dorado zien. De volgende dag zagen we hem weer. en nodigde hij ons uit om zijn vangst van 9kg mee op te eten.
Op zulke plaatsen wil ik ook wel met een hengeltje zitten ook al vang je niets.
De vissers hadden veel concurrentie.
Er zaten vooral veel aalscholvers en dat zijn veelvraten.
Dit is waarschijnlijk een soort ijsvogel (kingfisher). Maar een bek waarvan het bovenste deel van snavel korter is dan de onderste lijkt me uiterst onhandig.
Het grappige beestjes maar bepaald niet moedersmooiste.
We maakte nog een boottochtje op de Rio Taquari van de watervallen tot de stroomversnellingen.
Tijdens het boottochtje stopte we ook nog bij een andere camping. Hier draaide ook alles om het vissen, zelfs de telefooncel.
Nog een paar andere leuke dingen die we op de camping zagen.
Niet iedereen weet misschien hoe cashewnoten groeien. Het waarschijnlijk de enigste noot die buiten de vrucht groeit.
De dames wilde voor het eten nog even op de foto met ons.
Raul met zijn grote dorado en de catering dames.
In de morgen bij vertrek hadden we twee verassingen. De eerste was dank zei Ria omdat ze altijd vroeg buiten is. (koffie en sigaretje) Ze zag een tamandua over de camping lopen. Hij is zo zeldzaam dat zelfs de Brazilianen foto’s maakten. De tamandua is een miereneter en eet vooral uit de mierennesten in de bomen.
De tweede verassing waren de zanduiltjes, die zagen zodra we de poort van de camping uitreden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten