Reisverslag 7 – San Ignacio Miní.

Onderweg van Iguazu naar het zuiden bezochten we de ruïnes van San Ignacio Mini, een jezuïtenmissiepost uit de 17de eeuw. Het is een Unesco-werelderfgoed. De jezuïten stichtten in het vruchtbare gebied waar de grote Paraná en Uraguay rivieren doorstromen in totaal 30 missieposten. Ze liggen in het gebied wat nu tot Argentinië, Brazilië en Paragay behoort.

De belangrijkste reden voor de missieposten was natuurlijk om de inheemse Guaraní bevolking te bekeren tot het katholieke geloof. Voor de Guaraní die in de missieposten mochten wonen brachten de jezuïten, veiligheid, eten en welvaart. Op het hoogte punt in de 18de eeuw woonde meer dan 100,000 Guaranís in de beschermde omgeving van een missiepost. Dit tot grote ergernis van de slavenhandelaren. In een missiepost waren meestal maar twee jezuïten en de Guaranís hadden een vorm van zelfbestuur. In 1767 werden de jezuïten verbannen uit de zogenaamde “nieuwe wereld” door o.a. de koning van Spanje omdat hun belangen tegenstrijdig waren aan die van de koloniale macht. Dit betekende het einde van de missieposten. Van de San Ignacio Mini Missiepost is nog het meeste overgebleven in vergelijking met de andere missieposten in het gebied. Het enorme centrale plein wordt gedomineerd door de nog duidelijk herkenbare voorgevel van de uit rode zandsteen gebouwde kerk. Ook de gebouwen rondom het plein zijn nog duidelijk herkenbaar.

De film The Mission uit 1986 met Rober de Niro geeft blijkbaar de laatste dagen van het bestaan van een dergelijke missiepost weer.
 

Het museum bij de ingang naar de ruïnes.

Het model van San Ignacio Mini.

De locaties van 17 van de 30 missieposten.

De rode zandstenen voorgevel van de kerk.

Het enorme centrale plein met op de achtergrond de voorgevel van de kerk.

Onze overnachtingplaats aan de Paraná rivier. De camping was totaal verlaten, maar de poort stond open. We vroegen bij de ernaast gelegen grens / rivierpolitiepost of we er mochten staan. Ze hadden er geen probleem en wisten nu tegelijkertijd dat wij er waren. Je weet maar nooit waar het goed voor is. Met dank aan Wolfgang Zellinger voor de tip.