Reisverslag 19 - Van El Chalten over de Ruta 40 naar Rio Mayo

In Patagonië zijn er slechts twee wegen die voor een noord-zuid verbinding zorgen. De Ruta 3 langs de oostkust van Buenos Aires naar Ushuaia. En de Ruta 40, in het westen langs het Andes gebergte en de Chileense grens tot aan Bolivië. De Ruta 40 is legendarisch zoals Route 66 in Amerika maar om andere redenen. In het zuiden gaat de weg door een eenzaam, saai en leeg landschap en bestaat uitsluitend uit keislag en grind. De eenzaamheid wordt nog benadrukt door het bord in Tres Lagos dat je de eerste 340 km niet kan tanken. De eerste pomp staat in Bajo Caracoles, een plaatsje dat de naam gehucht niet waardig is. Er staan een paar krotten en er is een “winkel-van-sinkel”. De pomp geeft getallen aan waarvan alleen de pompbediende weet wat ze betekenen. Maar het aantal liter dat er in de tank bij kon en het bedrag dat ik af moest rekenen klopte toch aardig.
Er wordt op een aantal plaatsen druk gewerkt om de weg te asfalteren, maar dit maakt de situatie voorlopig alleen maar erger. Je moet nu over grote afstanden over tijdelijk aangelegde wegen rijden die nog slechter zijn dan de originele Ruta 40. Vooral het wasbord oppervlak levert veel problemen op. De Camper dreigt hierdoor soms uit elkaar te rammelen als je harder dan 20 km/uur rijdt. Er wordt ook gezegd dat je juist harder moeten rijden over het wasbord zodat de vering geen tijd krijgt om in de ribbels te zakken. Je rijdt dan over de top van de ribbels maar het grote nadeel is dat je totaal geen grip meer hebt en als je aan je stuur draait gaat de Camper gewoon recht door. Er gebeuren dan ook veel ongelukken door te hard rijden op dit deel van de Ruta 40. Als je een ongeval heb of met pech komt te staan kan hulp soms een paar honderd kilometer ver weg zijn en hoe ga je om hulp vragen? Je mobiele telefoon doet het hier echt niet en je bent totaal afhankelijk van de weinige auto’s die langs komen. Deze afhankelijkheid van elkaar is misschien de reden waarom men plotseling zo vriendelijk is. Er wordt gezwaaid en met lichten geknipperd maar je bent hier niet druk mee omdat je niet zoveel auto’s tegenkomt. Je ziet auto’s met stickers rijden van Ruta 40 en je kan zelfs t-shirts met opdruk kopen. Zijn deze mensen trots dat ze op de Ruta 40 hebben gereden of zijn ze blij dat ze het overleefd hebben. Er zijn weinig auto’s en campers die zonder schade de rit van Tres Lagos naar Rio Mayo, over een afstand van bijna 600 km, overleven. Het is dan ook geen wonder dat het lijkt als of er meer autoreparatiebedrijfjes zijn in Perito Moreno dan inwoners. Wij hadden geen keus en reden de slechte weg over de gehele lengte van Tres Lagos naar Rio Mayo en aan het einde waren er slechts een aantal schroefjes losgetrild van de afdekplaten van de achterdeur. Maar het kan ook anders, in Azië,in 2008, waren de bouten van de airconditioningcompressor van onze Camper afgebroken van het getril, en gerammel over soortgelijke wegen.
Wij vonden het moeilijk om van de Ruta 40 te genieten. De permanente harde Patagonische wind gaat op je zenuwen werken, het eentonige landschap, van het urenlange geschud en gerammel krijg je hoofdpijn, en je maakt je constant zorgen dat de Camper je niet in de steek zal laten in deze eenzame omgeving. Nee, wij hoeven geen Ruta 40 sticker en hadden liever over asfalt gereden.

Mooie luchten vormden een aangename afwisseling voor het eentonige en eenzame landschap.

Een familie Nandoes stak al eten zoekend de weg over.

Als het enigszins mogelijk was reden we naast de weg door de greppel. Soms werd de greppel zo diep dat je, je afvroeg of je er ergens weer uit zou kunnen komen.

De gordeldieren hebben zich goed aangepast om in deze droge woestenij te overleven.

Af een toe was er ook een mooi uitzicht op de Ruta 40.

 

Halverwege tussen Bajo Caracoles en Perito Moreno waren er ook een aantal bijzondere rotsformaties te zien.

 

Wij hadden ook een positieve verrassing gedurende de drie dagen over de Ruta 40: de overnachting op Estancia Angostura. We hadden van deze mogelijkheid gehoord maar wisten niet hoe mooi deze estancia was gelegen in het dal van de Rio Chico. Toen we de afslag van de Ruta 40 zagen staan twijfelde we eerst nog omdat we bang waren dat de 4 km weg naar de estancia nog slechter zou zijn. Het bleek een ware oase te zijn, met veel mooie vogels en andere dieren, in deze onmetelijke woestenij.

 

Het reclamebord van Estancia Angostura langs Ruta 40.

Estancia Angostura.

Een deel van de vele dieren op Estancia Angostura.

 

Ook een pauw liet zich even zien op de estancia.

Ik zou graag de naam van deze roofvogel willen weten.